EDGAR OVER DE MANIER VAN ZIJN
Na Juliette's reis met de Steen dient de zomervakantie van 2000 zich aan. Ik ben blij toe, want al gaat het meerijden in de schooltrein goed, is mijn schouder vergaand genezen en herken ik de oude Thea weer in mezelf, ik ben nog steeds moe.
De laatste maanden van het schooljaar heb ik als vanouds voor de klas gestaan. Wel voor een speciale studentengroep: de eerste lichting SPH-duaal. Deze studenten hebben een normale, betaalde baan in de hulpverlening en worden zowel op school als tijdens hun werk opgeleid voor het hulpverlenerschap. De school heeft hiertoe speciale overeenkomsten afgesloten met werkgevers, en de studenten bezitten aangepaste contracten: leerarbeidsovereenkomsten.
Al zijn de meesten wat ouder, toch zijn het gewone studenten en net als in elk ander eerste studiejaar hebben zich ook hier min of meer dezelfde processen afgespeeld; het overgrote deel gaat als een tierelier door het studiejaar heen; sommigen blijken het niveau niet aan te kunnen; anderen hebben randvoorwaarden als financiën of huisvesting niet in orde en dan is er die enkeling die niet geschikt blijkt te zijn voor het beroep. Edgar, de volgende reiziger in de rij, behoort tot zijn verbijstering tot de laatste categorie.
In genoemde duaalgroep ontmoet ik deze vriendelijke man: hij is achter in de dertig, getrouwd en vadert over twee kinderen. Hij vertelt zeer specialistisch, technisch werk gehad te hebben, maar is in een golf reorganisaties uiteindelijk toch ontslagen. Gelukkig laat zijn oude werkgever hem niet zomaar in de steek en op zoek naar passend werk zit hij in een, voor hem, spannend begeleidingstraject.
Toen zijn persoonlijk begeleider in het traject hem naar zijn mogelijkheden en wensen vroeg, nam Edgar het besluit een nieuwe weg in te slaan. Omdat de zorgsector hem reeds langer aantrok, zocht en vond hij er een baan. Bij deze uitdaging hoort echter de vierjarige opleiding SPH-duaal, en zo treffen wij elkaar op de Nebo.
Tijdens mijn lessen komt al snel zijn interesse voor het spirituele naar voren en als hij verneemt dat ik het sjamanisme bestudeer en drumavonden organiseer, ziet hij dat meteen zitten. Op zijn werk laat hij zich zo inroosteren dat hij op de drumavonden aanwezig kan zijn.
Maar oei, dat werk. Als ik hem ontmoet zijn de eerste tekenen reeds daar dat het werken met mensen hem niet ligt. Edgar is er verbouwereerd van; hij is beslist een sociaal type, maar werk waarbij je het hele dagen continu van je communicatie moet hebben, nee, dat is het niet. Zijn zelfbeeld krijgt een behoorlijke knauw. Wat te doen? Samen voeren we meerdere gesprekken over de vermaledijde situatie en gedesillusioneerd accepteert Edgar dat het beter is te stoppen met dit werk en dus... met de opleiding! Wat baalt hij van dit laatste.
Hij komt nog een paar keer naar Nijmegen om op een dinsdagavond te reizen, maar vertelt ons dan dat hij zijn verdere spirituele ontwikkeling wat dichter bij huis wil zoeken; telkens een uur met de auto heen en idem terug vergt teveel. Ondertussen heeft hij wel weet van het experiment en díe kans wil hij niet voorbij laten gaan. En zo kan het gebeuren dat hij na de grote zomervakantie speciaal daarvoor terugkomt. Op 22 augustus 2000, zijn afscheidsavond, reist Edgar met de Steen. Hier is het verhaal dat hij mij stuurde.
Ik lag rustig, ik voelde de dikke stiksels van mijn spijkerbroek in mijn onderrug drukken, ik trok mijn knieën op, ik ontspande.
De steen voelde fris, koud en helder ....ik ging naar de tuin waar de boom staat en keek nog lang naar de konijnen, in het hok naast de boom. Toen nam ik me voor om voor mijn vrouw en kinderen te gaan reizen en nam afscheid.
Ik ging in de gang onder in de boom....eerst een zwart konijnenhol, dan een gemetselde poort. Heel even de binnenplaats van het HVO (Huis voor Onbehuisden) ....toen voelde ik de steen weer......ik strekte mijn arm......boog mijn arm weer naar me toe.......strekte mijn benen....en voelde mijn buik zwellen.....ik voelde mijn borstkas zwellen......mijn hart groter worden.....ik haalde heel diep adem.....en perste de lucht naar binnen.....ik voelde de omgekeerde Y - vorm in mijn heupen en benen.....ik voelde me heel krachtig.....mijn gezicht was gespannen.....ik ontspande mijn gezicht zoveel mogelijk....ik voelde, op het ritme van de drum, mijn baardharen groeien en kreeg een grote, brede, grijnzende, Demis
Rousos-achtige, krachtige kop. Heel fysiek, heel krachtig.
Toen verlangde ik naar rust en wijsheid.......ik ontspande weer.....deed het kussen iets weg en verlichtte mijn greep op de steen....liet 'm op mijn hand liggen.
Ik zag een Indiaan....dansen....gebogen voorover, met zijn armen als een gewei naar voren......met zijn veren als een hanenkam tussen zijn armen in.
Ik wist dat ik aan hem kon vragen.......voor mijn werk.
Het werd weer stil.. ik ontspande ...er kwam rust die ik moeilijk kon accepteren. Ik wilde beelden. Toen kwam de gedachte dat ik me er niet mee moest bemoeien, ook niet met Juliette, door het over balans tussen het wereldlijke en het spirituele te hebben.
De gedachte was, 'wacht rustig af, het is goed'.
Toen kon ik mij ècht ontspannen.....ik hoorde de trom weer zoals hij klonk......ik droomde even..ik was weer op de Parkweg (mijn ouderlijk huis), Peter mijn overleden broer was er ook .....nog heel jong.....
Toen kwam het einde......het was ook afgerond.....ik was makkelijk terug.....
Mijn eerste gedachten waren, moet ik vertrouwen? Accepteren?
........Ik voelde nog steeds de kracht in mijn spieren...in mijn armen....mijn gezicht lijkt nog steeds heel breed.........Ik voel me daar volwassen door....het wijst allemaal die kant op ....en het leeft op dit moment heel intens voor me......
.......Ik ben blij met de reis.
.......De terugweg duurde iets minder dan een uur, rustig gereden naar Zutphen, mee geneuried met een heel oud bandje van Bleu Murder en een flesje water gedronken.
Thuis nog wat uit de ijskast gevist, mijn vrouw sliep al, en op de band nog tot twaalf uur, Olga Kharitidi's "het pad naar de sjamaan" gelezen.
Ik sliep meteen, ik had er voor het slapen nog aan gedacht alert te zijn voor mijn dromen, maar ik werd slechts licht wakker toen ons dochtertje om vier uur bij ons kwam liggen en werd samen met haar pas om zeven uur door de wekker gewekt. Om acht uur was ik wakker en koos er voor om op te staan om mijn dochtertje voor het eerst na de zomervakantie weer naar haar oppas te brengen. Daar wederom een vader van eenenveertig gesproken die een jaar lang niet had gewerkt en geconfronteerd was met zijn wilsvraag. En ik voel hoe langer hoe meer acceptatie Het is goed Het komt wel op mijn pad...
Lees jij wat ik lees, Edgar? Volgens mij krijg je drie keer een boodschap van min of meer gelijke strekking aangereikt: een boodschap die telkens wat meer uitgebreid is. Welke? Hmm, laten we samen jouw reisverhaal bekijken, dan komen we er wel achter of ik gelijk heb. Ja!? Gaan we...
ANGSTROEPERS
Ik lag rustig, ik voelde de dikke stiksels van mijn spijkerbroek in mijn onderrug drukken, ik trok mijn knieën op, ik ontspande.
Duidelijk bewust in het hier en nu begin je zonder noemenswaardige nervositeit aan jouw reis. Aangezien je met druk op je onderrug komt aanzetten, schijn je psychisch een last te ervaren. Welke? Wat is zwaar, Edgar? Door het optrekken van je knieën lijk je jezelf te beschermen, toch laat je los om te gaan.
De steen voelde fris, koud en helder ....ik ging naar de tuin waar de boom staat en keek nog lang naar de konijnen, in het hok naast de boom.
De Steen van Roger ervaar je als zuiver. Waar is die tuin? Het lijkt wel of je in het paradijs zit. O, je eigen achtertuin! Dit betekent dat het in deze reis om eigen gebied gaat; om persoonlijke ontwikkeling.
Ik vraag me af waarom je zo lang naar de konijnen kijkt!? Krachtdier Konijn is verbonden met vruchtbaarheid en angst. Wist je dat? Konijn wordt de angstroeper genoemd, hij is bang dat er in de toekomst negatieve gebeurtenissen zullen plaatsvinden. Als konijn roofdieren ziet, begint hij spontaan angstig te piepen en trekt aldus hun aandacht. Het gevolg is dat konijn-in-de-aanbieding als prooi verorberd wordt. Haha, ik weet het Edgar, ik zit je hier geen gezellig verhaal op te dissen.
Konijn's gedrag is een illustratie van zichzelfvervullende voorspellingen, en konijn gelijkt hierin op een mens die met negatieve gedachten verschrikkelijke situaties in de toekomst uitnodigt te gebeuren. Had jij negatieve gedachten? Ervoer jij in het dagelijks leven angst? Zocht jij wegen om vruchtbaarder te zijn? Sorry, open-deur-vragen; ik weet uit onze gesprekken dat het antwoord op alledrie gelijk is.
Ja, het was een moeilijk verteerbare situatie. Een golf gebeurtenissen veroorzaakte de ellende: eerst het verlies van die technische job waarin je zo thuis was, dan de afwezigheid van vacatures op het gebied van dergelijk gespecialiseerd werk en vervolgens de ontdekking dat de baan waarvan je droomt, maar waarbij je het continu van eigen communicatieve kwaliteiten moet hebben, niet bij je past.
Vanzelfsprekend leverden deze onfortuinlijke omstandigheden jou gevoelens als schrik, boosheid, verbouwereerdheid en angst op, en logisch dat zij jou met grote intensiteit overvielen, maar hun kracht evenaarde zondermeer hun boodschap: 'Kom op actie, doe iets; probeer iets; je hebt het beter met jezelf voor...' Ik weet het Edgar, ik had gemakkelijk praten; ga er maar aan staan!
Bewust van hun zinvolheid probeerde jij jouw gevoelens te onderkennen en toe te laten. Eenvoudig was dat niet, want in je jeugd leerde je je gevoelens te onderdrukken. Als het enigszins kon, diende je ze toen, als kind, als jongen, voor de buitenwereld te verbergen. Als volwassenen ben je de rol van gevoelens anders gaan bekijken, maar in onze gesprekken moest je er nog moeite voor doen jezelf niet te veroordelen als je bijvoorbeeld verdrietig was.
Ondanks jouw gewijzigde visie op gevoelens ging het verwerkingsproces toch niet soepel. Nee, nee, nee, een venijnig obstakel hinderde jou bij het doorwrochten van de werkelijkheid en accepteren van feiten. Welk? Wel, langere tijd verbleef jij in een groep die propageerde gedrag en gebeurtenissen in het hier en nu zo positief mogelijk te interpreteren. Jij wilde graag positief in het leven staan (wie niet?), maar het aangehangen credo volgend keek jij krampachtig bijna enkel naar de positieve kanten van jouw situatie; de negatieve negeerde je min of meer.
Waarom legde die groep zoveel nadruk op het positieve in gebeurtenissen? Zelf hang ik optimistisch kijken en denken beslist aan: ik bezie een glas liever halfvol dan halfleeg, maar de positieve kanten van een situatie wel en de negatieve ervan nauwelijks tot niet onderkennen, nee, dat houdt voor mij niet-realistisch-waarnemen in. Wat trachtten ze te voorkomen door zo te kijken? Leefden ze in angst voor zogenaamd negatieve gevoelens? Het lijkt mij op 'angstig' angst vermijden.
In de dagelijkse werkelijkheid werden zogenaamd negatieve gevoelens als machteloosheid en pijn, die bij concrete omstandigheden kunnen horen, als het ware weggemoffeld. Hingen ze het idee aan dat op positieve gedachten altijd (zogenaamd) positieve gevoelens zouden volgen? In principe gebeurt dit, tenminste als de positieve gedachten of oordelen redelijk zijn, maar het hoeft niet altijd en gebeurt zeker niet als de interpretaties weinig grond hebben, niet-redelijk of niet-realistisch zijn.
Kijk eens terug Edgar... hoe nerveus werd je niet van het eenzijdig oppakken van het positieve in gebeurtenissen!? Diep in jezelf voelde jij aan dat er iets niet klopte, waardoor perfectbijpassende gevoelens als vertwijfeling, spanning en onzekerheid zich in jou aandienden. Inherent aan jouw eenzijdige kijk werden zogenaamd negatieve gevoelens naar voren gebracht die niet door de oorspronkelijke gebeurtenissen geïnitieerd waren.
'Blind voor de feiten' werden déze zogenaamd negatieve gevoelens voor jou geen aanleiding om jouw denkpatroon te betwijfelen. Nee, jij koppelde de golf niet aan jouw manier van kijken en denken, maar verbond hen in de ontstane chaos tot overmaat van ramp aan je zelfbeeld en de toekomst: dat het jou niet zou lukken of niet gegund zou zijn weer een baan te vinden.
Omdat het pessimisme de kans kreeg te floreren, stapelde zich fluks een flinke dosis zogenaamd negatieve gevoelens extra op: neerslachtigheid, hopeloosheid en opnieuw angst!
Ja, ik denk dat het zo in elkaar zit: niet bewust onderkende angst genereert op de een of andere manier zich prangend uitende angst. Onbewust bang voor de negatieve kanten van gebeurtenissen kronkelde het proces onderhuids verder en verder; net zover tot de angst via andere mechanismen gierend zichtbaar werd.
Onterecht achtte jij jezelf de eindverantwoordelijke in het geheel, en daarop betrok je je gevoelens op jezelf. Tja, het is heel begrijpelijk dat je jezelf de misser in de sociale sector verweet, maar je werd beslist niet beter van opvattingen als: "Ik had beter moeten weten! Ik had een betere keuze moeten maken!"
Toen ik jou dit soort opmerkingen hoorde maken, betrok ik prompt de tegenoverliggende stellingen: "Niets moet Edgar, van een gemaakte keuze kan niemand vaststellen dat het een foutieve is geweest. Natúúrlijk een andere keuze zou mogelijk beter hebben kunnen uitpakken, maar ook véél slechter. Terugkijkend kan niemand met enige zekerheid een zinnig oordeel uitspreken over gedane keuzen. Ook als iets achterf helemaal bij iemand lijkt te passen, zou een andere keuze beter hebben kunnen zijn. Stel dat jij een andere baan geprobeerd had... misschien dat die beter bij jou persoonlijke vaardigheden gepast zou hebben, maar wie weet was je vast komen te zitten in een machine en voor het leven gehandicapt geraakt. Nou hoeft dit laatste op zich ook niet het einde van de wereld te zijn, maar toch... een mens kiest en leeft vervolgens de werkelijkheid. Twijfelen of niet kiezen omdat je enkel juiste keuzes wilt maken, heeft weinig zin. Durf te leven: kies en beleef de gevolgen, en kies opnieuw, zonodig elke dag weer! Kiezen is een recht van mensen. Met zelfverwijt achteraf schiet niemand wat op: jij kon niet weten wat er gebeuren zou en je deed het niet met opzet."
Plagerig probeerde ik je voordelen van jouw keuze te laten ontdekken: "Door déze keuze heb je mij ontmoet, zeg nou zelf: leuk of niet?"
Gelukkig kon je hierom lachen. Je liet je overtuigen dat het onderkennen van negatieve aspecten van gebeurtenissen een perfecte manier is om respect te betonen aan de wereld en jezelf. Je accepteerde dat het extreem beklemtonen van het positieve in situaties, inclusief de gruwelijk ontkennende houding, gelijk staat aan rationaliseren. Je wijzigde jouw denkpatroon over het heden en durfde het positieve èn het negatieve in feiten te erkennen. Je durfde de betekenis - de boodschap - uit de zogenaamd negatieve gevoelens boven tafel te halen en het duurde niet lang of het waardevolle van positief denken over de wereld, het leven, de toekomst en eigen mogelijkheden was weer aan jou besteed. Gelukkig maar.
Tja Edgar, vele jaren zat ik in een zelfde schuitje te knoeien met 'waar, wanneer en hoe positief te denken', blijkbaar is het een van de lessen op Aarde. Ten tijde van jouw reis met de Steen was je al een eind uit het frustratiedal gekrabbeld: je oefende in het realistisch beschouwen van het verleden en het heden en in positief denken over jezelf en de toekomst, maar een bevredigende nieuwe werkplek had zich, jammer genoeg, nog niet aangediend.
Toch denk ik dat er ten tijde van jouw reis iets nog niet helemaal in orde was, want waarom zitten de konijnen anders in een hok? Het lijkt erop dat er ergens nog wat angst is vastgezet. Wat deed je na het kijken?
DE METAMORFOSE
Toen nam ik me voor om voor mijn vrouw en kinderen te gaan reizen en nam afscheid.
O ja, inderdaad. Laten we eerlijk zijn: in de oorspronkelijke versie van jouw reisverhaal staat hier niet 'mijn vrouw en de kinderen', maar noem je hun namen. Wat baalde ik daarvan Edgar, dat jij dat had gedaan en niet de gewone reisvraag 'Steen, wat heb je met te vertellen?' stelde.
Toen jouw eigenzinnige handelwijze tijdens het verwerken van de verhalen tot mij doordrong, heb ik jou spoorslags gebeld om erover te discussiëren. Je vertelde me bezig te zijn geweest je eigen positie in het leven onder de loep te nemen. Tijdens jouw reis met de Steen vroeg je je af welke specifieke betekenis jij voor jouw familie kon hebben en tevens wilde je vagelijk ontdekken wat voor soort werkkring wèl goed voor je zou zijn, maar deze laatste vraag stelde je uiteindelijk niet concreet.
Ik kon de anders geformuleerde reisvraag maar moeilijk accepteren (haha, de pot verwijt de ketel) en met grote regelmaat worstelde ik er weer mee: dan vroeg ik me af of een reisverhaal met een dergelijk afwijkende beginvraag wel opgenomen mocht worden. Uiteindelijk kwam ik tot de slotsom dat het niet van correct handelen zou getuigen een reis te schrappen; de Steen zou ook jou wel verteld hebben wat nodig of de bedoeling was.
Jaren later, toen je reeds op jezelf woonde, debatteerden wij nogmaals erover: "Vervangen, ja of nee?"
Eerst antwoordde je dat je hun namen erin wilde houden. Het was belangrijk omdat zij zo konden zien dat zij voor jou daadwerkelijk van het grootste belang waren, los van wie jij wel of niet was of kon zijn. Later neigde je er meer naar hun privacy te garanderen. Uiteindelijk besloot je dat je hun namen wilde vervangen door 'mijn vrouw en de kinderen'. Een lang verhaal kort: op 22 augustus besloot jij voor jouw gezin te gaan reizen, omdat jij op die dag wilde uitvinden hoe jij jouw houden van naar hen toe kon vormgeven.
Maar terug naar jouw verhaal, je nam afscheid. Waarvan precies? Toen ik jou deze vraag stelde, antwoordde jij: "De konijnen!"
Komisch Edgar! Daar, aan het begin van jouw reis met de Steen, neem jij symbolisch afscheid van angst, zeker van de angst dat het in de toekomst niet goed komt. Hiermee hebben wij de eerste boodschap te pakken: "Neem afscheid van de angst!"
Aldus gewapend begin jij aan jouw Quest.
Ik ging in de gang onder in de boom....eerst een zwart konijnenhol, dan een gemetselde poort.
Via een houvast verschaf je jezelf toegang tot de andere werelden.... op zoek naar het Licht; naar de boodschap onder of in de ruimte waar angst huist; de toegang daar naartoe laat zich in de vorm van een opgetrokken poort zien.
Heel even de binnenplaats van het HVO (Huis voor Onbehuisden) ....toen voelde ik de steen weer......ik strekte mijn arm......boog mijn arm weer naar me toe.......strekte mijn benen....en voelde mijn buik zwellen.....ik voelde mijn borstkas zwellen......mijn hart groter worden.....ik haalde heel diep adem.....en perste de lucht naar binnen.....ik voelde de omgekeerde Y - vorm in mijn heupen en benen.....ik voelde me heel krachtig.....mijn gezicht was gespannen.....ik ontspande mijn gezicht zoveel mogelijk....ik voelde, op het ritme van de drum, mijn baardharen groeien en kreeg een grote, brede, grijnzende, Demis Rousos-achtige, krachtige kop.
Sprookjesachtig, wat een proces, Edgar. Waarom krijg ik er helemaal de kriebels van? Er gaat grote aantrekkingskracht vanuit: net of ik ook groei! Je bent in de middenwereld terechtgekomen, en ik geniet van de komische tegenstelling in de naam 'Huis voor Onbehuisden'. Weet je waar huis symbool voor staat? Hmm, huis verwijst naar de persoon zelf, naar zijn identiteit of datgene dat aan zijn leven richting en stabiliteit geeft. In jouw reis komt jij dus terecht op een plek voor mensen die zichzelf min of meer kwijt zijn; die op zoek zijn naar wegwijzers richting zekerheid.
Natúúrlijk iedereen heeft een identiteit, maar probeer haar maar eens te vinden! In deze reis zoek jij blijkbaar naar meer zicht op eigen persoon; op eigen identiteit, naar... jawel, zicht op de rollen van man, vader en echtgenoot.
Vlak ja jouw reis vertelde je mij dat het HVO echt bestaat; een prachtig gebouw aan de Weesperzijde in Amsterdam. Je verrichtte er metingen voor je oude werkgever. En jaren, ja werkelijk, jaren later bekijk ik op internet de geschiedenis van het HVO en wat zie ik daar? Jouw vertaling klopt niet! Het is geen 'Huis...' maar 'Hulp voor Onbehuisden'. Grappig daarmee is het net of je aan het begin van jouw reis al de noodkreet 'Help!' slaakt.
Inwendig geniet ik hier van: tenslotte als er iets vreemds gebeurt in een reisverhaal of er klopt iets niet dan zit daar vaak de clou. De combinatie van beeld en beschrijving heeft de volgende strekking: hulp gevraagd voor degenen die het nodig hebben, en graag hulp voor mij: graag een duidelijke richting, nieuwe zekerheden en meer zicht op eigen identiteit!
Maar terug naar jouw verhaal. De tweede zinsnede luidt: ....toen voelde ik de steen weer......
Inderdaad de Steen in je hand (Moeder Aarde, het element aarde) laat jou niet in de steek. Bij jou geen spiraal, geen geest, nee, in contact met de Steen verandert jouw lijf direct: ik strekte mijn arm......boog mijn arm weer naar me toe.......strekte mijn benen....en voelde mijn buik zwellen.....ik voelde mijn borstkas zwellen......mijn hart groter worden.....ik haalde heel diep adem.....en perste de lucht naar binnen.....ik voelde de omgekeerde Y - vorm in mijn heupen en benen.....ik voelde me heel krachtig.....
Je strekt je arm, eh, alsof je iets gaat aannemen......haalt het binnen........maakt jezelf er groot en klaar voor....bent bereid op te nemen en te verteren.......maakt ruimte voor de ware Edgar (blijkbaar kan er nog de nodige liefde naar jezelf toe vormgegeven worden).....dan je laat de levensfeiten toe.....en neemt bewust jouw heilige ruimte in.....bewust van jou aanleg in jouw chromosomen ervaar je daadwerkelijk een man te zijn.....en als zodanig heb je het leven heel wat te bieden.
Wel Edgar, jij krijgt een fantastisch antwoord van de Steen op jouw noodkreet. hoe is het voor jou?
mijn gezicht was gespannen.....ik ontspande mijn gezicht zoveel mogelijk....ik voelde, op het ritme van de drum, mijn baardharen groeien en kreeg een grote, brede, grijnzende, Demis Rousos-achtige, krachtige kop.
Ergens twijfel je nog een beetje.....maar dan probeer je jouw identiteit te accepteren....en je neemt op je eigen hartslag en de Hartenklop van Moeder Aarde, waar dat je een volwassen man en de levenslustige kracht van een oermens in je hebt.
Hahaha, de eenwording met jouw persoonlijke kracht, met jouw eigen wezen, is een feit. Daar waar de pootjes van de Y in jouw lichaam bij elkaar komen, centreer jij jouw kracht! Jawel, precies in chakra Muladhara. Eventuele angst is geheeld en de Steen heeft met kundalini haar werk weer gedaan!
Ken je de boodschap die de heling van dit chakra met zich meebrengt? Ja? Nee!? Het is : 'Leef in vertrouwen!'
Trouwens de door jou gehanteerde naam Demis Rousos herbergt een subtiele verrassing. Demis is een verkleinvorm van Demetrius, zoon van Demeter, de Griekse Godin van de Aarde. Haar naam is op zijn beurt afgeleid van Da-Mater - Moeder Aarde - en Rousos verwijst naar een dieprode kleur. Niet toevallig dat de kleur rood en het element aarde aan chakra Muladhara verbonden zijn. Al met al leidt jouw verandering naar: de geliefde rode zoon van moeder Aarde.
Stam jij van de indianen af? Nee toch! Geintje! Wie weet welke vorige levens jij allemaal gehad hebt. Nou ja, los van al mijn commentaar, laat de steen jou ervaren wat voor fysiekkrachtige man je kunt zijn in en voor jouw familie. Tja, het onderkennen van negatieve aspecten in de realiteit is één ding, alert zijn op de specifiek positieve een ander. Wat mij betreft: 'Strafwerk!'
Hoezo? Nou, misschien is de volgende affirmatie zinvol: 'Ik-Edgar ben de krachtige, volwassen man in mijn familie.'
Haha, je weet toch dat als studenten negatieve opmerkingen maken over zichzelf ik hen, in een poging ze positief te laten denken graag mag plagen: "Strafwerk... strafwerk, duizend keer schrijven!"
Heerlijk, hoe raar die volwassenen me dan aankijken, maar de bedoeling komt wel over. Trouwens, hoe voelt zo'n 'grote, brede, grijnzende, Demis
Rousos-achtige, krachtige kop' aan?
Heel fysiek, heel krachtig.
Tja, fysieke kracht is een kwaliteit die veel mannen in het leven - in hun gezin, huwelijk of relatie - in te brengen hebben. Wat hier geldt voor het fysieke, mag wat mij betreft trouwens toegepast worden op veel meer: in principe mogen alle kwaliteiten van een persoon ter meerdere eer en glorie van het geheel ingebracht worden.
VERTROUWEN
Toen verlangde ik naar rust en wijsheid.......ik ontspande weer.....deed het kussen iets weg en verlichtte mijn greep op de steen....liet 'm op mijn hand liggen.
Blijkbaar is belangrijk werk gedaan, even niets nieuws voor jou; even in-of overzicht opbouwen.......Jij-met-de-Demis Rousos-achtige, krachtige kop vertrouwt er opnieuw op.....je zoekt wat minder ondersteuning en laat de controle ietwat los....als om te zien wat de Steen je spontaan te geven heeft.
Och Edgar, zo is het net of je haar (de Steen) weegt; alsof je bepalen wilt van hoeveel belang zij is.
Ik zag een Indiaan....dansen....gebogen voorover, met zijn armen als een gewei naar voren......met zijn veren als een hanenkam tussen zijn armen in.
Meesterlijk, deze Indiaan. Door jouw beschrijving verschijnt onmiddellijk Kokopelli voor mijn geestesoog. Ken je Kokopelli? Hij is een belangrijke, mythische, figuur in Amerika, met name in Mexico. Kokopelli-met-de-fluit is een zwoele Indiaanse verleider, geassocieerd met mannelijkheid en vruchtbaarheid. Hij heeft de Azteken het belang van vertrouwen en juiste waarneming onderricht! Hahaha! Weet je wat Kokopelli stelde? Nee hè!? Je kende de hele Kokopelli niet. Hij stelde: 'Ga het leven met vertrouwen in plaats van met scepsis tegemoet. Maak gebruik van eigen gaven, kwaliteiten en mogelijkheden.'
Wat vertellen je beelden concreet? Wees een dapper man....geniet van het leven....tast de omgeving af naar wat er nodig is, en omhels daarbij jezelf......het feit dat je een man bent.
Een duidelijke boodschap: wees gerust trots op je man-zijn, maar maak het tegelijkertijd ondergeschikt aan datgene wat er om je heen nodig is.
Ik wist dat ik aan hem kon vragen.......voor mijn werk.
Je wéét dat deze Indiaan, de-intuïtief-Levende-in-jou, weet.......welke taken en opdrachten jij als man te doen hebt.
Het werd weer stil... ik ontspande ...er kwam rust die ik moeilijk kon accepteren.
De boodschappen zijn overgebracht... en opnieuw geef je je over aan vertrouwen ...dat het zo goed en de bedoeling is, kun je nog niet geloven.
Ik wilde beelden.
Voor jou is het nog niet helder genoeg, je lijkt meer zekerheid te willen hebben.
Brrr, het hele leven is onzeker. Een van mijn professoren zei ooit: "De grootste kunst in het leven is leven in onzekerheid."
Ik ben het met hem eens.
Toen kwam de gedachte dat ik me er niet mee moest bemoeien, ook niet met Juliette, door het over balans tussen het wereldlijke en het spirituele te hebben.
Tot jouw bewustzijn dringt door dat het niet jouw verantwoordelijkheid is wat er allemaal precies gebeurt op Aarde, maar een ding is echter zeker: je hoeft niet te strijden met anderen, zelfs onze Juul-Dansend-Licht kun je laten, als het over de relatie tussen het fijn- en grofstoffelijke gaat.
Ja, weet je, het fijn- en grofstoffelijke staan inderdaad met elkaar in verband, maar het is geen kwestie van evenwicht, maar een continu doorstromend proces. O ja, ik weet dat er mensen zijn die denken dat de ene mens op Aarde zich meer materieel en de ander zich meer spiritueel opstelt. Nou, het kan zijn dat mensen zich op verschillende facetten van het universele richten, maar zoals ik het bekijk, heeft het spirituele als fijnstoffelijke ver, heel ver, de overhand in het universum. Laten we het materiële maar koesteren en er dankbaar voor zijn.
Hoe zit het trouwens? Pieker je nog wel eens over de vraag hoe je jezelf spiritueel verder kunt ontwikkelen? Ik blijf bij mijn standpunt dat als een mens op Aarde de alledaagse, aardse dingen op de juiste wijze doet, dat wil zeggen liefdevol en met aandacht, en op een goede manier luistert naar het eigen lichaam en de daarin levende gevoelens, dat de spirituele ontwikkeling dan vanzelf aanwezig is. Om je spiritueel te ontwikkelen, hoef je geen moeilijke oefeningen te doen bij enge sjamanen, het mag wel, kijk maar naar Juul, zij is er zeker wijzer door geworden, maar het moet niet.
De gedachte was, 'wacht rustig af, het is goed'.
Tot jou dringt door: 'Heb geduld, vertrouw.'
Een uiterst passende affirmatie! Ze past perfect bij een vrij doorstromend Muladhara. Frappant, dit 'het is goed'! Als kind leerde ik 'God is goed' en alsof het een wiskundige vergelijking betrof heb ik later, toen ik me héél ongelukkig voelde, in bijbelteksten het woord 'God' vervangen door 'goed' Ik werd er veel wijzer van. Zo kun je in jouw gedachte 'goed' vervangen door 'God', dan wordt het: 'Vertrouw, God laat je niet in de steek.'
Volgens mij is dit een waarheid als een koe: God kan ons niet eens in de steek laten, op de een of andere manier heeft Hij zichzelf, het Goddelijke, zo in ons wezen verweven, het is net alsof wij de uiteinden van octopustentakels zijn; aan het eind ontstaan wij-mensen; in al onze grofstoffelijkheid. Schitterend gewoon. Hé, is dit nou te beschouwen als een verdere specificatie van de boodschap? Wordt het een boodschap-in-vieren?
Toen kon ik mij ècht ontspannen.....ik hoorde de trom weer zoals hij klonk......ik droomde even..ik was weer op de Parkweg (mijn ouderlijk huis), Peter mijn overleden broer was er ook .....nog heel jong.....
Na het laatste inzicht is het goed voor jou.....je bent opnieuw in je eigen, oorspronkelijke ritme terechtgekomen......je gedachten dwalen de diepte in...dan ben je terug op jouw basis in Amsterdam (jouw oorsprong), in een tijd waarin je nog met je broer kon spreken.....daarna heeft er veel ontwikkeling plaatsgevonden.
Het raakt me Edgar, dat de naam 'Peter' in jouw reisverhaal naar voren komt. Voor mij is deze naam voor altijd verbonden met Petterwitsj en Peter Spiik. Afgeleid van het Griekse 'Petra' (rots of steen) verwijst de naam naar betrouwbaarheid en vastheid. Haha, deze begrippen zijn in de context van reizen met de Steen; van aarden; van het openen van stuitchakra Muladhara; van de les het leven op Aarde te vertrouwen, beslist aan de orde. De Steen, het is wat... zij spreekt nog steeds!
Toen kwam het einde......het was ook afgerond.....ik was makkelijk terug.....
De les is afgelopen......de gewenste duidelijkheid is gegeven (jij bent geheeld!).....met gemak ga je terug naar de grofstoffelijke wereld......
LEVEN OP AARDE
Mijn eerste gedachten waren, moet ik vertrouwen? Accepteren?
Subliem Edgar zoals deze gedachten aansluiten bij de processen die in het onderste chakra aan de orde zijn! Nou ja, je moet niet, je mag... de Steen heeft jou haar antwoorden aan den lijve laten ervaren. Je màg kiezen!
......Ik voelde nog steeds de kracht in mijn spieren...in mijn armen....mijn gezicht lijkt nog steeds heel breed.........Ik voel me daar volwassen door....het wijst allemaal die kant op ....en het leeft op dit moment heel intens voor me......
......Jij ervaart dat de nieuwverworven energie in je fysieke lichaam aanwezig blijft...zo kun jij nu de wereld tegemoet treden....je ervaart de kracht die van de nieuw verworven wijsheid uitgaat.........Jij kent je plaats in de wereld van de grote mensen....het is een eenduidige les geweest ....een vingerwijzing waarvan je je na je reis met de Steen, terwijl je je reisverhaal schrijft, nog bewust bent......
Inderdaad Edgar, reiservaringen werken door in het gewone leven. Het beklijven ervan kost vaak de nodige tijd en eenmaal een ervaring opgedaan, kun je haar altijd weer omhoog halen om er daarna bewust op af te stemmen. Wie schreef dat ook weer? Marlo Morgan geloof ik. Ja, in haar boek 'Australië op blote voeten'.
......Ik ben blij met de reis.
.......Je bent verheugd over jouw groei-ervaring.
.......De terugweg duurde iets minder dan een uur, rustig gereden naar Zutphen, mee geneuried met een heel oud bandje van Bleu Murder en een flesje water gedronken.
.......Nu vertel je over het gewone leven, Edgar. In het grofstoffelijke ervaren mensen zoveel weerstand dat reistijden wat langer zijn. Blijkbaar houd je je aan de opgelegde snelheidsbeperking en heb je een goed humeur.
Maar... wat een grappige verschrijving, 'Bleu Murder'. Alsof je je eigen verlegenheid vermoordt. Ben jij verlegen? Maakt niet uit. Zou het betekenen dat je openlijker jouw kwaliteiten mag etaleren? Jezelf vaker positief mag uiten over jezelf? Ik denk het, negatieve opmerkingen over jezelf maken, is weinig zinvol, het mag wel, maar,... wat gebeurt er als je duizend keer iets negatiefs over jezelf zegt? Hmm, bij Juul-Dansend-Licht bracht ik dit ook al ter sprake!
Laat maar, ik dwaal af, in werkelijkheid luisterde je naar opnames van de band 'Blue Murder'. In het Nederlands: 'Moord en Brand'. Haha, wie riep er ook weer 'Help'!? Synchroniciteit lijkt aan de orde te zijn. Gekoppeld aan de symbolische taal van reizen getuigt 'Moord en Brand' van raffinement. 'Moord' staat in de andere werelden voor het doormaken van een grote verandering en 'Brand'? Wel, wat dacht je van het openen van chakra Muladhara? Van het gronden van de fijnstoffelijke energie en het ontsteken van 'het Aardse Vuur', zodat de Kundalinislang kan stijgen? Kundalini doet een mens figuurlijk ontbranden. Hahaha, in jou geval veranderen in een soort oermens. Mooi, om zo bij jezelf thuis te komen!
Thuis nog wat uit de ijskast gevist, mijn vrouw sliep al, en op de band nog tot twaalf uur, Olga Kharitidi's "het pad naar de sjamaan" gelezen.
Natuurlijk, in de grofstoffelijke wereld is eten en drinken nodig om te overleven, in de auto had je al water gedronken... toch wel handig dat je niet met een speer de gletsjer op hoeft! Met je familie hoef je ook even niks, dus tijd om rustig in je eentje te genieten van voedsel voor het fijnstoffelijke tot het voor jou ook bedtijd is. Hmm, zou de titel van dat boek illustratief zijn voor de weg die jij te gaan hebt? Sjamaan-in-de-dop!?
Ik sliep meteen, ik had er voor het slapen nog aan gedacht alert te zijn voor mijn dromen, maar ik werd slechts licht wakker toen ons dochtertje om vier uur bij ons kwam liggen en werd samen met haar pas om zeven uur door de wekker gewekt. Om acht uur was ik wakker en koos er voor om op te staan om mijn dochtertje voor het eerst na de zomervakantie weer naar haar oppas te brengen. Daar wederom een vader van eenenveertig gesproken die een jaar lang niet had gewerkt en geconfronteerd was met zijn wilsvraag.
En zo gaat het gewone leven door.
En ik voel hoe langer hoe meer acceptatie
Je bent in staat je over te geven aan de feiten.
Het is goed
Ja, al klinkt het misschien vreemd, iedereen is in God's Hand.
Het komt wel op mijn pad...
Vanzelf, ook jij hebt de eeuwigheid.
Hé, uiteindelijk is het een opmerkelijke combinatie geworden: jouw levensverhaal illustreert dat in de grofstoffelijke wereld bestaande situaties niet altijd van de een op de andere minuut te veranderen zijn, waarbij jouw reisverhaal duidelijk maakt dat vertrouwen in het aardse gebeuren een goede zaak is.
Terugkijkend vind ik het wonderbaar mooi dat jij Kokopelli hebt gezien. Tijdens reizen zijn inderdaad via mythische kennis waarheden op te doen. Wist je trouwens dat Indianen de lessen van het fysieke leven het ervaren van de goede Rode Weg noemen? Nee? Nou, het is waar. Daarbij is het dan wel de bedoeling dat het belopen van de Rode Weg in harmonie met Moeder Aarde geschiedt! Haha, met deze woorden wil ik afsluiten.
Voor hier en nu: dankjewel Edgar, dankjewel Vol-Oerkracht. Dank voor je reisverhaal, ik wens je rotsvast vertrouwen toe, en succes en geluk met het inzetten van al je kwaliteiten, mogelijkheden en vaardigheden. Zeker in de omgang met familie en de gemeenschap.