VAARWEL... SCHOON DOORNIK
Thea-Warrior
Ik besluit bij het Bureau voor Toerisme naar binnen te wippen, mogelijk is Françoise Vandenbroecke, de medewerkster die me dat geweldige boekje over het gebouwenblok met het huis van de Oude Priesters heeft gegeven, aanwezig. Nee dus, bij deze dank ik haar nog allerhartelijkst dat zij haar intuïtie is gevolgd.
En net zoals ik op de Place Saint-Pierre in de afgebroken Sint-Pieterskerk als afscheid van mijn geliefde stad Doornik met al haar begaafde schilders heb gedacht aan Robert Campin, Rogier Van der Weyden en Jan van Eyck koop ik nu als herinnering enkele souveniertjes. Schattig, nu zie ik het pas, geen Christine de Lalaing maar een gekroond blauw konijn in de bres tussen de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal en het Belfort!
Begin maart 2019 heb ik in Doornik al 'Lapin à la Tournaissiene' gegeten... met dit souvenir in handen loopt het water me in de mond.
Toevallig wordt morgen - 10 januari 2022 - op de eerste maandag na de eerste zondag na Driekoningen in Doornik 'Le Lundi Perdu' gevierd. Van oudsher is dit de maandag waarop de inwoners van de stad onbetaald een vrije dag nemen en waarop ze geacht worden bij de rechtbank ongestraft misdaden op te biechten die aan de aandacht van de autoriteiten zijn ontsnapt. Misdaden als moord, brandstichting, diefstal, verkrachting, laster, woeker, enz. Op heiligen hebben de inwoners gezworen een en ander naar waarheid te berichten, maar... ze laten het afweten! Om te vieren dat alles in het reine is wordt er op deze dag een feestmaal bereid met als hoofddis het beroemde Doornikse gestoofde konijn met pruimen. Het nuttigen van deze maaltijd is een geweldig, beregeld spel met een door het toeval bepaalde koning (die de drank betaald) en vele andere rollen zoals raadgever, kamerdienaar, geheimschrijver, schenker, biechtvader, muzikant, kok, zot en meer. O wee, als je niet proost als de koning drinkt, meedrinken is geboden.
Rond 1640 heeft Jacob Jordaens, de schilder van het memorieschilderij uit de Sint-Maartenskerk met Albrecht van Oostenrijk ofwel het altaarstuk waarin Sint-Maarten de bezetene geneest, reeds enkele vermakelijke schilderijen geschilderd van dit vrolijke Doornikse festijn en volkse vermaak: 'De Koning drinkt!'
Prachtig toch dat een stad een eigen festijn heeft, zoiets gun ik iedere stad; een feest voor de eigen inwoners en waarvoor bezoekers speciaal naar de stad toekomen. Laat het alsjeblieft geen onderdeel van een globaliseringsproces worden; dat elke stad zijn eigen feesten mag houden.
Klik op de afbeelding voor een vergroting en info.
Het is nog te vroeg om gestoofd konijn te verorberen en dus wandelen we naar de kerk van Sint-Piat. Jammer dan, gesloten! Voor zover mogelijk lopen we er omheen, ook verderop tussen de bebouwing, maar enkel in de Rue des Jésuites bij de toegangsdeuren aan de westzijde van het schip, onder het reliëf met het Lam op het Boek met de Zeven Zegels, tref ik een Energielijn. Mogelijk liggen er Twee op of deels over Elkaar, misschien zijn het er zelfs Drie. Als ik de Grenzen van deze Energielijn(-en) fotografeer, waait het groene briefje dat het verste weg ligt een keer naar buiten toe om. Ik neem niet meer de moeite een nieuwe foto te maken. Mijn besluit staat vast... op deze dag neem ik afscheid van Doornik; ik haal me geen extra opdrachten meer op mijn hals. Het Energielijnenpatroon van deze kerk en de Sint-Hubertusschilderijen van Philippe-Auguste Hennequin, waarmee hij in de stad zijn schildervaardigheden heeft geprofileerd, gaan aan mijn neus voorbij.
Langs het standbeeld met de blinden - uit 1908 van Guillaume Charlier - waarbij ik voor altijd aan het tweede prachtige schilderij van Louis Gallait 'Christus geneest de blindgeborene' zal denken, duik ik door de Porte de Capitole de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal in. De restauratie is nog in volle gang en de met witte doeken behangen hekken zijn nog niet verwijderd. Voor de grote lappen is een kerststal opgesteld. Hm, ik mis het stalgebouwtje, dit is een nogal open en bloot geheel.
Weer buiten stuit ik naast de Sint-Lodewijkskapel op een steen met een reliëf van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal. Wat een schoonheid!
Op dat moment daar ben ik enkel blij verrast. Het lijkt me een hardstenen stootsteen, die ooit op de hoek van een inrijpoort of gebouw heeft gestaan om schade door wagenwielen aan die hoek te voorkomen, maar in de tussentijd ben ik, zeker met mijn meer diepgaande kennis van de symbolen van de vrijmetselarij, erover gaan peinzen, immers is dit een ruwe steen of is deze reliëfsteen te beschouwen als een bewerkte kubieke steen? In de vrijmetselarij worden mensen beschouwd als stenen. Stenen die door zelfonderzoek te bewerken zijn tot kubieke stenen. Kubieke stenen die vervolgens als hoeksteen kunnen dienen voor de Tempel van de Mensheid. Is de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal van Doornik te beschouwen als een ruwe steen of is de Kathedraal een reeds bewerkte, kubieke, steen? Is het mogelijk dat het Energielijnenpatroon van de Kathedraal met alle verhalen die daaraan door de eeuwen heen - via de schilderijen van creatieve schilders en mijn onderzoekswerk - zijn toegevoegd te beschouwen als een bewerkte steen, een hoeksteen? Ik denk het: een Hoeksteen van het Hemelse Jeruzalem.
Hm, misschien vormen mijn verhalen tezamen een beschermende schampsteen voor het Hemelse Jeruzalem.
Klik op de afbeelding voor een vergroting en info.
Bronnen
- Schilderij 'De Koning drinkt!'. Jacob Jordaens (ca. 1640). Musea voor Schone Kunsten van België. Publiek Domein, via Wikimedia Commons. Op 16 januari 2022 van https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Jordaens_King_Drinks.jpg
---> 316 AFRONDEN VAN EEN QUEESTE-ETAPPE - Juichen en Herinneren