'OORLOG' IN VREDESTIJD
Thea-Warrior
Als ik de schilderijen van Louis gezien heb, keer ik op mijn schreden terug naar de grote ingang.
"Mevrouw, u loopt verkeerd; u moet wel de route door het museum volgen!"
"Maar meneer, we willen naar buiten, ik ben hier enkel gekomen voor de grote schilderijen van Louis Gallait!"
Verbaasd worden we naar de deur begeleid en nagestaard.
De Grand'Place is feestelijk versierd; alle kerstversieringen hangen er nog. Voor de Lakenhal pronkt een kolossale kerstboom en de Sint-Kwintenskerk doet subtiel mee. Het Huisje van de Vijf Klokkentorens biedt het mooiste uitzicht dat ik me denken kan, zelfs in de stromende regen.
Installeren, boodschappen en dan op naar cappuccino met wat lekkers. In restaurant 'Le Boudoir' is het behaaglijk warm. Schuin tegenover ons zitten twee vaders met hun kinderen. De een heeft een jongetje van een jaar of vijf, de ander een iets ouder meisje. Al snel is de sfeer bedrukt, want het jongetje wil blijkbaar niet opeten wat hij of zijn vader heeft besteld. De man bast met luide stem het ene commando na het andere: "Het moet... schiet op... je krijgt niks anders!"
Blijkbaar heeft hij niet in de gaten hoe hij met zijn luide stem de oren van de andere gasten nogal agressief vult. De jongen praat niet, maar verweert zich met luide kreten. Hij eet niet. Wat ongelukkig kijken mijn man en ik elkaar aan.
Verdrietig word ik als ik merk dat een volwassene niet in de gaten heeft wat de impact van eigen gedrag op een kind is. De vader stelt zich ver boven zijn kleine kind op. Natuurlijk is het de bedoeling dat het kind gedwee gehoorzaamd, maar het jongetje verzet zich. Tja, als papa tegen is, is het voor een kind wel erg moeilijk om meewerkend en vóór te zijn. Het meisje voelt zich blijkbaar geïntimideerd. Zonder iets te zeggen, eet ze met neergeslagen blik van haar bord.
Het duurt niet lang of de kinderen beginnen rond te rennen... het jongetje rent echt weg bij zijn papa! Samen gaan ze naar de toiletten en op zich doen ze best leuk verstoppertje; achter kasten, achter gordijnen. Bij onze muur klimt het jongetje op enkele stoelen en gaat daar staan springen. Natuurlijk wordt hij naar beneden gecommandeerd. Zonder aandacht voor de kinderen drinken de mannen hun bier. Dan moet het meisje naar het toilet. Haar vader gaat mee en het jongetje gaat achter hen aan. Even later zitten de kinderen weer aan tafel en begint het gekrakeel opnieuw. Vader bedenkt nu straffen; vanavond krijgt hij niks, hij gaat zonder eten naar bed, geen televisie, enz.
De kinderen springen snel weer op en het jongetje gaat weer naar de stoelen aan onze kant. Zijn vader voegt hem opnieuw onaardige woorden toe. Het kind bukt zich en pakt rechts van een tafel, waarop meerdere couverts klaar liggen, een enorm groot mes. Hij zwaait ermee en maakt stekende bewegingen richting zijn vader. Op hetzelfde moment klinken uit de kelen van mijn man en mij een hele lage (geaarde) waarschuwende bromtoon. Het jongetje schrikt zich wezenloos en blijft verstijfd staan. De vader staat op en blijft nu, o gelukkig, volkomen kalm. Hij legt het mes terug op de zijtafel en zet het jongetje voorzichtig op de grond. Geen woord, maar dan ook geen enkel woord wordt eraan gewijd. De mannen drinken hun glazen leeg en een van de twee gaat afrekenen. Even later lopen ze naar buiten... het jongetje ver voor de mannen uit.
Wij kijken elkaar aan... zo logisch dat het jongetje in het verweer ging, en zo zielig! Praten met kinderen, luisteren naar kinderen, een andere positie dan boven en tegen innemen, de vrede bewaren... ik zou me ermee willen bemoeien, maar zoiets is not-done in een restaurant. Wat zou ik het graag anders hebben, want stel je voor dat deze vader, omdat hij niet beter weet, altijd op deze manier met zijn zoon communiceert... dan rijgt het jongetje ooit - van frustratie - nog echt iemand aan een mes. Als mensen niet vragen om hulp dan mag je je er niet mee bemoeien... is het echt zo?
Wat terneergeslagen gaan wij korte tijd later ook naar buiten. We wandelen langs het Belfort naar de Kathedraal. Als ik door het zuidportaal naar binnen wil gaan, worden mensen naar buiten gestuurd en ik tegengehouden, immers in de kerk gaat een theaterspektakel beginnen.
'Wat? Nu! In coronatijd!?'
Verbaasd loop ik door; er komt vast een ander moment om te bekijken hoever het met de restauratiewerkzaamheden staat. Op het Bisschopsplein - de Place de l'Evêché - aangekomen, regent het hard. Een kleine mensenmassa staat in de porticus bij elkaar en ze staan zelfs op het plein. Paraplu's en telefoons met QR-code in de aanslag.
Klik op de afbeelding voor een vergroting en info.
Ik check de Overstekende Energielijn... een van de losse eindjes van mijn onderzoek in Doornik! Via de grote toegangsdeur van het Oude Priesterhuis gaat de Energielijn naar de overkant; oostelijk van de toegangspoort van het Bisschoppelijk Paleis. Achter de grote deur van het Oude Priesterhuis moeten dus direct na elkaar Drie Kruisingen liggen: met elk van de Drie Energielijnen - die samen de Turquoise Heilige-Geestlijn vormen - een Kruising.
'Waauw... dat moet een bijzonder sfeerrijke entree zijn.'