281 IN DE AFGEBROKEN ABDIJKERK

EEN ZEVEN-STRALEN-STER

Thea-Warrior

 

Gedreven wandel ik heen en weer voorlangs het Museum voor Schone Kunsten. Een brede energielijn gaat schuin door de voorgevel en omvat het volledige middenfront. Aan de linkerkant ligt de grens op de hoek van de pilaar van het voorfront. Aan de rechterkant (aan de kant van de Rue Saint-Martin) gaat de grens door de enigszins uitstekende muurhoek naast de toegangsdeur. Ik maak een summiere schets in mijn aantekenschrift. 

 

Al speurend blijken hier twee energielijnen deels op of naast elkaar te liggen. Ze lopen schuin naar het oosten waar ze een derde energielijn kruisen. Na deze Kruising gaat een van de twee naar de gerestaureerde pandhof van het Hôtel de Ville en de ander gaat meer naar rechts;  richting de wand waaraan de hardstenen plattegrond van de abdij hangt. Even ontbeer ik het hebben van een feitelijker zicht op de behuizing achter de muren... de verbinding met de pandhofgang.

De derde energielijn - lichtgroen vormgegeven - gaat langs en deels door een bankje dat ten noorden van de Allée Paul Bonduelle staat.

Op door mij bewerkte afbeeldingen geef ik in principe het midden van een energielijn aan. Feitelijk zijn de lijnen veel breder. Mijn echtgenoot rust heerlijk uit op de lichtgroene lijn!

 

'De lichtgroene' stevent recht door de energielijnenkruising die hij mede creëert. Ik maak de nodige foto's zodat ik thuis de ligging van 'Hèt Kruispunt' op een kaart kan intekenen. Overigens is dit in eerste instantie niet zo eenvoudig. Pas als ik op de idee kom om via Google Maps een schermafbeelding te maken van de bebouwde omgeving rond de afgebroken abdijkerk (het Museum voor Schone Kunsten en het Hôtel-de-Ville in Doornik) vallen de energielijnen met behulp van mijn foto's op hun plek. 

 

Wat een unieke, schitterende schildpadvorm heeft Victor Horta aan het Museum gegeven. Bewonderenswaardig; ik word er lyrisch van. Om kort en bondig haar kwaliteiten te formuleren, sla ik het boek 'Luisteren naar Dieren' van Ted Andrews (1997) erop na. Krachtdier Schildpad helpt de mensen om Hemel (het ovale schild) en Aarde (de meer vierkante onderkant) te verenigen in hun eigen leven. Schildpadden worden oud en hebben een langzame stofwisseling, vandaar associaties met een lang leven en gebondenheid aan het aardse. Schildpad beweegt zich spreekwoordelijk langzaam; alsof hij weet dat hij alle tijd van de wereld heeft. Hm, Schildpad heeft gelijk, wij-mensen hebben alle tijd van de wereld, het tempo mag omlaag; onze zielen krijgen eeuwig nieuwe kansen. Schildpad vertelt dat te veel te gauw het evenwicht kan verstoren, en raadt de mens aan om mee te stromen op de natuurlijke stroom: "Laat de stroom voor je werken!"

De weg naar de hemel gaat over de aarde en Moeder Aarde biedt de mensen alles wat ze ooit nodig zouden kunnen hebben... mits de mensen ook voor Moeder Aarde zorgen, haar beschermen en voeden... een grote verantwoordelijkheid! 

 

Op mijn foto's is te zien dat in de huidige, gewone, wereld het Kruispunt van de Energielijnen zich enkele meters voor de zijingang van het Hôtel-de-Ville bevindt (bijna ter hoogte van het zesde witte paaltje voor de toegangsdeur) èn iets zuidelijk van het midden van deze zijingang. Hm, misschien ga ik ooit met de Google-Earth-coördinaten werken, maar nu vind ik het werken met foto's nog uitdagend leuk.

 

De opsplitsing van de dubbele energielijn uit het Museum voor Schone Kunsten creëert een Vijf-Stralen-Ster... en omdat een Verticale Energielijn recht op Het Kruispunt staat, blijkt er in werkelijkheid een Zeven-Stralen-Ster te flonkeren.

De Ster werkt op het stuitchakra, zorgt voor gronding, voor aarding, voor bewustzijn van de eeuwigheid... een goede plek om dankbaarheid voor de schoonheid van het leven te betuigen of daarover te leren.

 

Bij het volgen van energielijnen volg ik mijn hart, dat wat op de een of andere manier noodzakelijk lijkt. Of is het dat ik het gewoon geweldig aantrekkelijk vindt!? In Doornik lijk ik te spelen op het terrein waarop Odo van Doornik en Ailbertus d'Antoing -  bewust van het bestaan van energielijnen - hebben rondgelopen. Maar op de een of andere manier begint me nu, dinsdag 9 november 2021, terwijl ik schrijf op Levendweb, de meerwaarde van 'mijn spel' te dagen: de abdijkerk is verdwenen, maar het (oudere) energielijnenpatroon ligt er nog. Toen Sint Elooi in de zevende eeuw hier een klooster (met kerk) gewijd aan Sint Martinus van Tours heeft gesticht heeft, dit energielijnenpatroon er beslist al gelegen. Odo van Doornik heeft de ruïnes van het klooster van Sint Elooi slechts 'opgeknapt'.

 

Mijn gedachten nemen een vlucht, immers als energielijnen, -kruisingen en -sterren - zoals ik ze waarneem - zó helend en inspirerend zijn, dan zouden ze toch voor allen (mensen en dieren) toegankelijk dienen te zijn... exclusief 'bezit' van zo'n plek lijkt op onterecht toe-eigenen van het Goddelijke. Ik voel de diepe wens dat alle verticale energielijnen vrij toegankelijk zijn. Het is zo; op een vrij onopvallende plek in Doornik bevindt zich een krachtige Ster... ik hoop dat velen zich door de energie ervan laten strelen. Eén ontspannen minuut in vol bewustzijn is echt al genoeg

 

Terwijl ik de tekst over 'het toegankelijk zijn van energielijnen, -kruisingen en -sterren' neerpen (is het mijn tekst!?) hoor ik de Engelen achter mij lachen. Blijkbaar doe ik wat ik moet doen en het voelt goed. Enkele minuten later wil ik, behoorlijk vermoeid, op het wereldwijde web iets checken over het zevende-eeuwse Sint-Maartensklooster. Ik klik per ongeluk een 'verkeerde' site (nl.wiki.org) aan en dan lijk ik me in een rollercoaster te bevinden. Gedachten, gevoelens, inzichten en nieuwe gezichtspunten buitelen door elkaar heen. Ik kan nog net bedenken dat ik nog een keer naar Doornik wil teruggaan om iets uit te zoeken over de kwaliteiten van de energielijnen. Specifiek heeft deze gedachte met het splitsen van de lijn uit het Museum voor Schone Kunsten te maken, want deze opsplitsing doet me denken aan Sint Maarten die met zijn zwaard zijn mantel in tweeën heeft gesneden om een verkleumde bedelaar te beschermen. Sint Maarten... wat weet ik van hem?