DE KRACHT VAN EEN GEMEENSCHAP
Thea-Warrior
Terwijl we uitrusten bij een kop koffie is het om ons heen beregezellig. Een plein vol pratende, lachende, vrolijke mensen die eten en drinken. Af en toe komen op straat kleurige groepen voorbij die naar de Place Reine Astrid trekken om zich daar op te stellen voor de optocht met de Reuzen van Doornik. Tegen tweeën verwent mijn echtgenoot zichzelf bij 'Le Boudoir' met een rijke geitenkaassalade en ik laat me de mosselen met room goed smaken. Geloof me... ik besef tot in het diepst van mijn ziel hoe goed we het hebben.
Om 15.00 uur start het folkloristisch spektakel dat veel weg heeft van een carnavalsoptocht. Hée, daar is het roodfluwelen kussen met de sleutel van de stad. Eerder is de sleutel reeds officieel teruggegeven aan de Vrienden van Doornik (les Amis de Tournai). Rond de eerste reus - de keurige heer Edouard Tréhoux; de peetvader van de reuzen - zie ik jonge mannen lopen met enorme buikbanden. Die banden hebben ze beslist nodig om hun rug te ondersteunen bij het dragen van de reus op hun schouders. Ah, je bent jong en je kunt wat!
Wat zich dan ontrolt, is een waar volksfeest waarin de traditie en historie van Doornik worden gevierd. Ooit hebben in deze stad de gilden gefloreerd, nu toont zich de samenwerkingskracht van stedelijke groepen en verenigingen. De fietsfanfare is een feestje. Een reuzensoldaat stapt zelfbewust voorbij. Opgewekt tonen zich gekostumeerde oudere heren en prachtige prinsessen.
Er zijn dansende kruisridders en drumbands. De Zonnekoning sluit aan in de rij. Idem een middeleeuwse militie, de koningen Childerik I en Clovis I, oogverblindend schone Caribische danseressen, grootmoeder Cucu met haar onschuldige bloedmooie kleindochter, een gevaarlijke wegpiraat met zijn bende en heupwiegende salsadanseressen.
In de olievaten-drumband wordt verbeten gedrumd. Er vliegt een vrouw door de lucht en Suske en Wiske begroeten ons. Zo ook een een kruidenvrouw met haar staf. Net een sjamane! Een troep bruine schildkevers, een kronkelende draak en een reusachtig boerenechtpaar volgen haar. Bijna aan het eind wandelen de in het rood-met-wit geklede Vrienden van Doornik... wat een karakteristieke koppen kunnen oudere mannen hebben! Een van de Vrienden draagt pontificaal hun torenstaf. Koningin Doornik kennen we al, het Belfort kan tevreden zijn. 'Holladiee...' een dweilband sluit de optocht af.
Wij en de mensen om ons heen genieten, maar dan buitelen cider, mosselen en alle beelden van de dag door me heen. Nog een korte wandeling door de stad en dan besluiten we even te gaan rusten in onze Camuche d'Hippolyte Boulenger om vanavond weer de stad in te gaan.
Zover komt het echter niet als we de televisie aanzetten en uitgestrekt op bed - thuis hebben we geen Netflix - de politieserie 'Bron' (Brug) opstarten. Het werkt verslavend. Als we de derde aflevering of zo zien, word ik me plots ervan bewust dat er iemand naar me kijkt. Onrustig kijk de kamer rond: 'Wie is dat, wie kijkt er naar me?'
Dan zie ik het, ik ben stomverbaasd.