252 CHRISTUS GENEEST DE BLINDGEBORENE

LICHT EN LIEFDE IN HET LEVEN

Thea-Warrior

 

De Engelen zijn verheugd; ik doe wat de bedoeling is. Door de werkzaamheden in de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal behoort een foto van het gezochte schilderij 'Christus geneest de blindgeborene' tot de onmogelijkheden. 

Er komt een dag... ondertussen kan ik mezelf bedienen van de kleurenfoto uit het door Serge Le Bailly de Tilleghem samengestelde boek, geschreven voor de tentoonstelling 'La gloire d'un Romantique' gehouden van 21 november 1987 tot 22 februari 1988 in het Musée des Beaux-Arts in Tournai. Op de kleurenfoto is minder van de inhoud te zien dan op de zwart-witfoto. Figuren en gebouwen verdwijnen in het donker van de achtergrond, maar de kleuren zijn zacht en de sereniteit groots. Door de houding van de aanwezigen rijst Jezus op uit een ovaal... net de graal!

 

Het bijbelse verhaal Johannes 9: 1-41 waarin Jezus de blindgeborene geneest, speelt zich af in het herfstseizoen: tijdens de viering van de Soekot - het Loofhuttenfeest. Het wereldwijde web vertelt dat de Joden, als de laatste oogst binnen is, herdenken dat hun voorouders de Israëlieten - na hun uittocht uit Egypte - veertig jaar onder bescherming van God door de Sinaïwoestijn hebben getrokken. Eerst even over wat voorafgaat.

Jezus lijkt niet naar het Loofhuttenfeest te willen gaan, maar stuurt zijn discipelen als pelgrims op weg naar Jeruzalem. Als de anderen zijn vertrokken, gaat Hij, in het verborgene, alsnog. In de stad fluisteren de feestgangers onderling besmuikt over Hem, immers eerder heeft Hij op de Sabbat iemand genezen, terwijl de Sabbatsdag in het Joodse geloof een dag is waarop de Joden niet mogen werken. Sommigen vinden Jezus hoogmoedig omdat Hij heeft gezegd de Zoon van God te zijn en Zich daarmee ogenschijnlijk gelijkstelt aan God, en is Hij nu wel of niet de Messias? Ondertussen vragen de Farizeeërs zich af of een profeet wel uit Galilea kan komen.

 

Op de laatste dag van het zevendaagse Loofhuttenfeest gaat Jezus (wederom) naar de Tempel om de aanwezigen te onderwijzen. Hij propageert dat Hij niet zijn eigen leer onderwijst, maar dat de leer van God is. Volgens Jezus spreekt Hij de Waarheid en is Hij niet zondig omdat Hij geen eer voor Zichzelf zoekt maar eer voor God. Hij stelt dat de toehoorders zich niet aan de Wet van Mozes houden, en vraagt hen waarom zij Hem dan zouden willen doden.

Als ik de gevoerde discussies bekijk, daagt Jezus met Zijn woorden en daden de mensen, en zeker de wat meer machtigen uit. Het is alsof Hij de tijd van Zijn gevangenneming voorbereidt, alsof Hij weet dat Hij genoeg heeft gedaan en dat de tijd aanstaande is om terug te keren naar Zijn Vader. Daarnaast lijkt het voor Jezus behoorlijk moeilijk om precies die woorden te spreken die de toehoorders kunnen vatten. De luisteraars keren blijkbaar met hun gedachten en in hun reacties steeds naar het aardse bereik en betrekken een en ander op de persoon van Jezus in plaats van dat ze het bij Zijn woorden (die over het Hemelse Bereik gaan) kunnen houden.

 

De dag hierop gaat Jezus opnieuw naar de tempel en de Schriftgeleerden en Farizeeërs dagen Hem uit. Onder andere met een vrouw die overspel heeft gepleegd. De vraag luidt: 'Wel of niet stenigen, zoals Mozes in de wet heeft geboden?'

Jezus stelt dat die zonder zonde is de eerste steen zal werpen. Hierop verlaten de uitdagers de scène. Jezus oordeelt niet over de overspelige vrouw maar stuurt haar weg met de woorden niet meer te zondigen. De discussies die hierop volgen zijn spannend; in hoeverre is Jezus' gedrag duivels, in hoeverre is Hij een leugenaar? De mensen komen er niet uit. 

Ik denk dat het moeilijk is om te begrijpen dat in ieder mens bij de geboorte reeds een Sprankel van God's Licht en Liefde (Bewustzijn of Ziel) aanwezig is. Een Sprankel die op Aarde met aardse materie - met een lichaam - wordt bekleed. Nadat Johannes Jezus in de Jordaan heeft gedoopt, is God's Geest (Zijn Inspiratie, Intentie en Specifieke Inzichten) in Jezus aanwezig. In Jeruzalem probeert Jezus de toehoorders te laten accepteren dat in alle mensen een Goddelijke Kern aanwezig is. Het lukt Hem daar niet. Op het laatst werpen ze zelfs stenen op Hem. Jezus verbergt zich, vertrekt uit de tempel en gaat voorbij (laat hen achter Zich).

 

Terwijl Jezus zo voorbijgaat, ziet Hij een blindgeborene. In het bijbelse verhaal ben ik nu aangekomen bij Johannes 9: 1-41.

De evangelist Johannes vertelt daar over de gebeurtenis die Louis Gallait in 1833 heeft geschilderd.

Omdat de man blind is geboren vragen Jezus' discipelen Hem wie er gezondigd heeft: de man zelf of zijn ouders. Hun vraag illustreert hun zicht op ziekten en handicaps - tweeduizend jaar geleden en mogelijk ook nu nog - een regelrechte straf van God voor een schuld die door een begane zonde op iemand is geladen.

Jezus antwoordt dat geen van hen heeft gezondigd, maar dat de man blind is zodat in hem de werken Gods geopenbaard kunnen worden. Jezus spuugt op de aarde en maakt slijk uit het speeksel en strijkt dit op de ogen van de blindgeborene. Hij geeft de man de opdracht zich te wassen in het badwater Siloam - de man wordt door Jezus uitgezonden, ofwel de man handelt zoals Jezus hem opdraagt, en kan zien!

Op het wereldwijde web wordt gesteld dat dit bijbelse verhaal ook overdrachtelijk kan worden opgepakt; iemand zonder inzicht komt tot inzicht. Verder stelt het web dat Jezus' handelen gelijkt op dat van God-de-Vader, immers God heeft de mens gecreëerd door wat aarde te nemen en daar levensadem in te blazen.

 

Hoe dan ook, in Jeruzalem brengt de wonderbaarlijke gebeurtenis de nodige beroering teweeg onder de mensen die de blindgeborene altijd als blind hebben gekend. Derhalve vragen Farizeeërs en Schriftgeleerden de man wie dit wonder - alweer op een Sabbatsdag - heeft gedaan. De man weet het niet. De discussies laaien weer op, immers is Jezus een zondaar aangezien hij op de Sabbat werkt? Is de blinde een leugenaar; is hij niet blindgeboren? De ouders van de voormalig blinde man worden erbij gehaald, maar wijs geworden in het leven - angstig voor repercussies van de voorgangers en leiders in de tempel - verwijzen zij naar hun volwassen zoon; hij is oud genoeg om zelf antwoord te geven.

 

De genezen man kan enkel zijn eerdere antwoorden herhalen en vraagt de ondervragers of zij ook discipelen van Jezus willen worden. De ondervragers schelden hem uit en het gesprek holt naar een tweedeling: discipel van Jezus of discipelen van Mozes. Waarschijnlijk is het moeilijk is om van een ouder geloof, waarin iemand is opgegroeid en mogelijk zelfs een hogere positie binnen het dat geloof beschermende instituut heeft verworven, over te stappen op een nieuwe, op een aanvullende, geloofsleer. Vreemd vind ik de ontstane strijd niet.

De ziende man kan niet geloven dat Jezus, die hem van zijn blindheid heeft genezen hetgeen in eeuwen niet is voorgekomen, tot de zondaars behoort. Farizeeërs en Schriftgeleerden houden vast aan de idee dat de man geheel in zonden is geboren en werpen hem buiten. 

 

Jezus hoort van deze gebeurtenis en spoort de ziende man op. Hij vraagt hem of hij gelooft in de Zoon van God. De ziende man vraagt Hem wie de Zoon van God is opdat hij in Hem mag geloven. Jezus antwoordt dat degene die met hem spreekt - Hijzelf - de Zoon van God is. Hierop gelooft de ziende man en aanbidt hij Hem. Jezus stelt dat Hij in de wereld is gekomen om tot een oordeel te komen, opdat degenen die niet zien, mogen zien, en degenen die zien, blind worden. Enkele Farizeeërs, die bij Hem zijn, horen dit en vragen Hem of zij dan ook blind zijn. Jezus antwoordt dat als zij blind zouden zijn, ze geen zonde zouden hebben, maar omdat ze nu zeggen dat ze zien hun zonde zal blijven.

 

Aangezien Jezus' woorden tegelijkertijd op meerdere niveau's betrekking hebben, zijn ze absoluut moeilijk te begrijpen.

Degenen 'die niet zien' zijn degenen die niet geloven in God als het eeuwige Licht, de eeuwige Liefde, het eeuwige Bewustzijn of de eeuwige Ziel en niet in Jezus als Zijn Zoon, maar 'degenen die niet zien, mogen zien' ofwel ze mogen en kunnen dit gaan geloven... en in het Hiernamaals een met God zijn.

Degenen 'die zien' ofwel degenen die zich met hun waarnemingen enkel op het aardse, op het fysieke, op de grofstoffelijke materie richten en niet kunnen doorzien; niet het geloof in God als zijnde het eeuwige Licht, de eeuwige Liefde, het eeuwige Bewustzijn of de eeuwige Ziel en in Jezus als Zijn Zoon aanhangen, dat zij 'blind worden' ofwel na hun dood met hun Sprankel die bij God hoort toch nog niet de ware eenheid met God kunnen beleven omdat zij op Aarde nog wat te leren hebben.

 

De toehorende Farizeeërs vragen Jezus vervolgens of zij 'dan ook blind zijn' - zij menen namelijk dat ze zien, en dat doen ze ook maar enkel in het aardse bereik. Jezus antwoordt: Als jullie 'blind waren' ofwel als jullie niet zouden weten dat jullie je enkel op het aardse bereik richten (wat ze eigenlijk best wèl weten), dan zouden jullie geen zonde hebben, maar nu 'jullie zeggen dat jullie zien' - dus naast het aardse bereik ook het Hemelse zien (wat ze feitelijk niet doen) - blijft jullie zonde.

Jezus weet namelijk dat de Farizeeërs die met hem spreken zich niet richten op het hemelse bereik; zij geloven niet dat in iedere mens een Sprankel van God aanwezig is en dat elk mens in die zin liefdevol mag worden benaderd. De Farizeeërs steken hun energie nog in de kwestie wie hier op Aarde méér is dan een ander!

 

Mag iemand op de Sabbat, op de zevende dag van de week, iemand genezen? Mag iemand op deze dag het Licht laten schijnen en de Liefde welig laten tieren? Het antwoord lijkt me duidelijk: Ja!

Zelfs als het op Aarde in het aardse bereik, in de tijd van de nacht, donker is, schijnt het Licht in het Heelal. God's Bewustzijn is eeuwig, is altijd aanwezig. Jezus stelt eigenlijk: Geloof erin en je zult vrij zijn (vrij van aardse angsten).

 

Het is wat... ... dit is wat de Engelen me duiden te schrijven! En ook dat Christus op de Achtste Dag wederkeert.