GEWOON WAT RONDWANDELEN
Thea-Warrior
Op zaterdagavond 2 maart 2019 zijn we in Doornik aangekomen. Vanavond, dinsdag 5 maart 2019, vertrekken we weer naar huis. Het Billenniummonument van Rafael Verjans is gevonden, de energielijnen van de Cathédrale Notre-Dame zijn geïnventariseerd, het raadsel dat de energielijnen mogelijk versleuteld - de magistrale Rosace met zijn ludieke fout - is gefotografeerd, de sporen van Ailbertus d'Antoing zijn gezocht en zijn aanwezigheid is gevoeld in de crypte van de Sint-Maartensabdij; in het gebouw waar Odo van Doornik, goede kennis van Ailbertus en latere bisschop van Kamerijk, met zijn volgelingen een meer intens spiritueel leven is begonnen.
Loslaten en tevreden zijn is een kunst, zeker in de wonderbaarlijke stad Tournai/ Doornik. Er is zoveel te zien, zoveel te beleven en ervaren. Energielijnen wil ik niet meer uitgebreid inventariseren. Ik denk aan de Grote Processie; aan de fameuze processie van 1092 waaraan Ailbertus d'Antoing wel moet hebben meegelopen als de pest de stad en verre omgeving plaagt en de bevolking wordt uitgeroeid. Vele zieken zijn gekomen om Onze-Lieve-Vrouw te aanbidden: de kathedraal raakt overbevolkt. Op de dag van de Kruisverheffing, op 14 september, verordonneert bisschop Radbod II een algemene processie rond de stad. Zingend en biddend trekt trekt de menigte blootsvoets door de straten, de heiligen-relikwieën dragen ze mee in hun midden. Hierna schijnt de pest sterk aan kracht te zijn ingeboet. Mijn overpeinzingen brengen de wens met zich mee zelf rond het centrum te wandelen; weliswaar wichel en onderzoek ik alle energielijnen dan niet, maar ik kruis ze wel allemaal!
Achteraf gezien lijkt het me dat in het jaar 1092 de mensenmassa rond de ring van de eerste stadsmuren heeft gewandeld, de tweede ring wordt pas veel later gebouwd. Een beetje suf, maar we nemen de tweede ring. Als ik de foto's van deze dag bekijk, zou ik nog uren kunnen vertellen. Ga ik niet doen; de wandeling is de aanrader. Hm, wandelen is altijd een aanrader! Ik ben niet tegen auto, trein of vliegtuig, maar wel tegen het veelvuldig gebruik ervan. Neem de fiets, wandel! De snelheden die wij-mensen in de afgelopen eeuwen hebben ontwikkeld, behoren niet ècht tot de menselijke maat. Ik hoef enkel te denken aan de verstrooiing die treinen-op-snelheid aan energielijnen teweegbrengen. Niet dat ik het pertinent afraad... dat hoef ik ook niet te doen, de goddelijke natuur van de Aarde wordt uiteindelijk wel zo verzwakt, het evenwicht wel zo verstoord, dat de wij-mensen onze trekken wel thuiskrijgen. Het is een beetje zielig, maar wel waar! Eigenlijk kunnen wij-mensen het - met onze reïncarnatiemogelijkheid - heel rustig aan doen; tijd genoeg. Maar ja, dat moet dan wel worden geloofd, als er wordt gedacht dat dit leven het enige leven is dat een ziel krijgt, dan kan ik me de snelheidswens en de wens het leven te rekken voorstellen. In deze moet ik aan Jezus denken... lopen, lopen en jong, wat mij betreft te jong, gestorven.
Een beetje verbaasd sta ik naar bovenstaande tekst te kijken, maar ondertussen slaan de Engelen me op de schouders: 'Goed gedaan, Thea, goed neergepend.'
Deze vijfde maart 2019 pakken we na het ontbijt onze weinige bagage in, verlaten ons overnachtingsadres en bergen de bagage in de auto, die aan de zuidwestkant van het centrum op een grote parkeerplaats staat. Tegen de klok in beginnen we onze wandeling bij het Maison de la Culture. We gaan over de Avenue des Frères Rimbaut parallel aan de Boulevard Bara. Even nog de energielijn tussen de twee reliëfs van het Billenniummonument ervaren, dan verder over de Boulevard Lalaing. Naast de Boulevard du Roi Albert staat de Koninklijke Poort van de Citadel nog immer straf overeind. Tussen 1667 en 1674 heeft Zonnekoning Lodewijk XIV hier een Citadel laten bouwen met een netwerk van ondergrondse gangen en souterrains. Verlangend staart mijn echtgenoot door de gesloten hekken. Er zijn rondleidingen, maar deelname daaraan moet eerder worden afgesproken. Iets verder is de buitenkant van het Maison d'Arrêt - het gevangenisgebouw uit 1868 - sprookjesachtig verleidelijk. Op de Boulevard Walter de Marvis staan we een tijd stil op de brug over de Schelde. L 'Escaut, zoals het in het Frans zo mooi wordt gezegd. Het stromende water is basaal rustgevend.
Aan onze linkerhand vertonen zich groene stadsparken met prachtige beuken, de lente ontluikt al. Bij de Torens van Sint Johannes en Marvis, die deel uitmaken van de tweede stadsomwalling uit de dertiende-veertiende eeuw, kan ik het wichelen niet laten. In de richting van het centrum en staand midden op de energielijn fotograaf ik de treurbeuk. Dan zet ik me onder een grote beuk om korte tijd te rusten; beuken - beukwezens - zijn mijn vrienden: het is of hij naast me staat.
In de parken lijkt een wandeling te zijn uitgezet; in elk geval worden op veel infoborden de verschillende boomsoorten toegelicht. Belgen dragen de kunst blijkbaar een warm hart toe; op de borden staan prachtige gedichten. Wat verderop zijn in het begin van de twintigste eeuw vier buxusstruiken geplant. Ruim een eeuw later vormen ze een soort speelhuis voor kinderen. Centraal gaat er een energielijn (van of door hen!?) omhoog. Het dichterlijke verhaal, van de hand van Hugues Robaye, is een foto waard, als ik het - een beetje vrij - vertaal, staat er:
Wij zijn vier en vormen een koepel van Struweel die zo compact is en
gastvrij. Ons hart: een spel van schaduwen en milde zonnestraaltjes.
Een tapijt van kleine bladeren, zijdezacht en glanzend, zo zacht om op te stappen.
Wij zijn van die oude heilige struiken die de mensen beschermen.
Wij verrijzen uit de aarde zoals slangen de hemel grijpen.
Langzaam, met kronkel-stammen. U weet, u zult nooit het einde van
onze duizendjarige groei zien... U maakt uzelf fluiten van ons zo verdichte hout,
zo hard maar ook uw pétanque-ballen en andere gelukszwijntjes! Speel!
U kookt onze bladeren af en daarna wentelt onze kracht in
de aderen van uw kwetsbare lichamen die van zorgeloze stervelingen.
Wij zuiveren u... Wij lijken u onsterfelijk.
Dat onze gewijde twijgen u mogen bewaren!
Meer kapitale bomen komen op ons pad, ondermeer een sierlijke, omvangrijke, zilveren treurlinde. Nabij de Boulevard des Combattants boeit een opgraving. Daarna vallen ons de romantische tuinen van het voormalig seminarie van Choiseul in het oog. Wat een majestueus gebouw! Desmaele, Bonnet, Peeters en Tack (2013) schrijven in 'Doornik ontdekken' dat bisschop Gilbert de Choiseul du Plessy-Praslin in dit - aan het eind van de zeventiende eeuw herbouwde - paleis het eerste seminarie van Tournai is begonnen. Volgens het wereldwijde web heeft de Franse koning Lodewijk XIV de herbouw gefinancierd. Terwijl we door de tuinen struinen, plegen meerdere tuinlieden actief onderhoud.
Via de Boulevard des Déportés lopen we voor het station tegen het dramatische oorlogsmonument 'Patria' van beeldhouwer Aloïs De Beule (1922) aan: de gevallenen van de Eerste Wereldoorlog worden hier beschermd door de mantel van Maria.
'Sterven voor eer en recht' luidt bijgaande tekst. Het is zo; als een volk, een land, zich bedreigd voelt, kunnen vernietigende doodskrachten opstaan. Dat hier de gevallenen worden herdacht, begrijp ik; dat er tegenwoordig weerstand is tegen het zenden van mensen de oorlog in begrijp ik eveneens. De afkeur betreffende het verheerlijken van oorlogshelden begrijp ik ook, en soms zie ik protesten waarbij ik denk: 'Hee, wanneer zullen de mensen het hier op aarde nou ècht leren?'
Dit gebeurt als ik tijdens demonstraties vernielende, vernietigende, krachten hun werk zien doen. Als eigendommen van anderen worden vernield of bijvoorbeeld standbeelden worden omvergehaald! Zet er een bordje bij: 'Open uw ogen; nooit meer zó verblind!'
Protesteer eens stil, allemaal keurig op anderhalve meter staand van elkaar, of héél zacht zingend... toon je kracht en je goedheid, focus op wat je wèl wilt, zend dat uit, doe dat eens een paar uur en wandel daarna allemaal doodstil weg. Op een ander moment - een volgende dag - terugkomen, vormt geen enkel probleem.
Een marmeren plaat voor het oorlogsmonument toont een wijze uitspraak van Winston S. Churchill : 'Oublier le passé, c'est accepter son retour.' ofwel 'Het verleden vergeten, is accepteren dat het terugkomt.'
Nu kan Winston Churchill zich de nodige vernietigende krachten op zijn conto schrijven, maar in het geschiedenisonderwijs zouden het hamvragen mogen zijn: "Wat heb je geleerd van dat wat je nu hebt vernomen? Wat zou jij nu (anders) doen?"
Langs enkele prachtige Art Nouveau-panden, langs het standbeeld uit 1902 van de liberale minister van Justitie Jules Bara, die heeft geknokt voor openbaar staatsonderwijs, reppen we ons richting de kathedraal; tijd voor de lunch.
Via de Passerelle Notre Dame, naast de liftbrug aan het begin van de Rue Royale, steken we de Schelde over. De liftbrug is een kolfje naar de hand van mijn echtgenoot; de werking ervan wordt nauwgezet bestudeerd. Het schip 'Infinity' - 'Oneindigheid' - vaart onder ons door. Ik moet erom lachen, immers 'liefde is oneindig' en ik weet best dat ik stiekem met een ritueel bezig ben; dat ik stilletjes een acht wandel rond en door het centrum van Doornik, om de stad voor altijd in mijn hart te sluiten. Maar het is tijd...op naar een prettige, geliefde plek om te smullen van kaaskroketten.
Bronnen
- Desmaele, B., Bonnet, A., Peeters, P. & Tack, A. (2013). Doornik ontdekken. Wapica - www.wapica.be.
- NMBS, Havelange, J-P. Doornik: kerken en monumenten bij de vleet (pdf).
Op 17 april 2021 van https://cdn.belgiantrain.be > tournai > tournai_nl
---> 210 IN EN OP HET BELFORT - De Burgerij heeft zich een Stem verworven