207 DE VOORMALIGE SINT-MAARTENSABDIJ

GONZENDE ENERGIELIJN IN DE CRYPTE

Thea-Warrior

 

Speurend naar sporen van Ailbertus d'Antoing in het begin van de twaalfde eeuw roept het huidige Hôtel-de-Ville, want dit stadhuis is gevestigd in het voormalige Abtenpaleis van de Sint-Maartensabdij. Tot mijn blijdschap is daar de eeuwenoude, gerestaureerde, crypte te bezoeken.

Even terug in de historie: volgens het wereldwijde web preekt Sint-Piatus reeds in de vierde eeuw in Tornacum, in het Romeinse Tournai. In de zevende eeuw wordt deze christianisering bevestigd als Sint-Elooi, bisschop van Noyon en Tournai, er een klooster sticht, gewijd aan Sint-Maarten. Aan het eind van de elfde eeuw is er van dit klooster ten gevolge van de tijd en plunderingen door de Normandiërs een vervallen kerkje over.

 

Maar dan leest Odo van Orléans - dat wordt beweerd - het boek 'Over de Vrije Wil' van kerkvader Augustinus, de bisschop van Hippo aan het eind van de vierde begin vijfde eeuw. De tekstinhoud zet Odo, het hoofd van de kathedraalschool van de Onze-Lieve-Vrouwe, aan om een meer spiritueel leven te gaan leiden. In 1092 verlaat hij het kapittel en vestigt hij zich met enkele volgelingen in het verlaten Sint-Maartenskerkje om er te gaan samenleven volgens de leefregels van (als het goed is) de heilige Benedictus. Historische documenten getuigen ervan dat Ailbertus d'Antoing in die tijd kanunnik van het kapittel is geweest, dus het kan niet anders dan dat Odo en Ailbertus elkaar gekend hebben. Ailbertus lijkt Odo niet te volgen, maar ik kan me niet anders voorstellen dan dat beide erudiete mannen wel met elkaar gesproken en gediscussieerd hebben.

In de loop van tien jaar groeit het vervallen Sint-Maartenskerkje onder abt Odo van Doornik uit tot een belangrijk klooster: de machtige Sint-Maartensabdij verrijst. Volgens het wereldwijde web leven er in 1105 al zeventig monniken in de abdij.  

De gerestaureerde crypte daarvan wil ik bezoeken, want in mij heeft de gedachte postgevat dat Ailbertus d'Antoing op die prominente plek zijn voetstappen heeft achtergelaten. Naast aandacht voor een onderkomen heeft abt Odo voor zijn volgelingen waarschijnlijk als eerste aandacht geschonken aan de bouw van de crypte; aan het fundament van de kerk.

 

Het is niet ver wandelen; het Hôtel-de-Ville bevindt zich ten zuidoosten van de Rue Saint-Martin, dichtbij het monument van Rafael Verjans. Via de receptie wordt ons de weg gewezen en dan bevinden we ons in de enorme crypte. Poeh, wat ben ik onder de indruk, wat een verstilling... en al kan ik geen energielijnen meer wichelen rond de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal, hier word ik helemaal bevangen door de gonzende, stille kracht van een liefdevolle energielijn.

Staand in de ingang in de (noord-)oosthoek van de grote zaal voel ik de energie op me afkomen en voor ik het weet haal ik de wichelroede alweer te voorschijn om de grenzen van de lijn met post-its aan te geven, en staand op het midden ervan een foto te nemen zodat ik thuis de energielijn kan intekenen. Het is bedwelmend sprookjesachtig, en - sorry - onvoorstelbaar prettig dat er behalve wij geen anderen zijn! In de tegenoverliggende westhoek van de crypte gaat de energielijn door een vierkante nis. Als ik de foto neem, is het net of een trollenkoningin me aankijkt... geintje!

In de noordhoek hangt een afbeelding van de zilveren speld van de Jonker-broederschap les Damoiseaux. Ik vergaap me aan de vele torens in de stadsmuur van Doornik, die op de speld zijn afgebeeld; als een koesterende ring rond de jonge vrouw. Tijdens de grote processie in Tournai, elk jaar in september, draagt deze broederschap, die - volgens het wereldwijde web -  in 128O is opgericht en waarvan de leden behoren tot de Doornikse aristocratie, hun eigen reliekschrijn.

 

Als ik wat heb rondgelopen in de crypte, is het alsof ik ben omgeven door vele eerbiedig murmelende (biddende en zingende) mannen, Ailbertus d'Antoing is wel degelijk een van hen...