206 CHECKEN EN GENIETEN

ZOVEEL PARELS

Thea-Warrior

 

Als we onze magen gevuld hebben, wandelen we weer rond de kathedraal. Ik check de eerder gevonden energielijnen en geniet van de afbeeldingen op de bouwhekken; ik lees ze allemaal. De afbeelding met het overzicht

van alle opeenvolgende plattegronden van de kathedraal is helemaal het einde. Ik heb het idee dat een belangrijke energielijn - de gele - weleens haaks op de schuine ingang van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal van het jaar duizend zou kunnen staan en laat me door mijn man vereeuwigen terwijl ik de wichelroede in de veronderstelde richting houd. Ik zit ernaast! Maar niet veel; de hoek is niet helemaal haaks, maar later als ik thuis alles uitwerk, blijken twee energielijnen - de gele en de turquoise - elkaar te kruisen midden op die brede drempel van het voormalige, kortere schip!

 

De steunberen van het gotische koor staan flagrant ontzagwekkend te wezen. Aan de koor-buitenzijde tref ik slechts één energielijn - de gele - en wel precies daar waar de koorafsluiting aan de Rue Soil de Moriamé begint. Het is minder eenvoudig in die hoek het midden van de lijn te bepalen, maar het lukt. Tussen de steunberen bevinden zich nog luttele restanten van de huizen die tegen de kathedraal hebben aangestaan.

 

Omdat het vrij koud is, is het gauw tijd om weer naar binnen te gaan:  de Schatkamer van de Kathedraal trekt. Eenmaal binnen zie ik in de eerste ruimte, die met de kassa, een mooi raam met afbeeldingen van de apostelen Petrus en Paulus en de Doornikse heiligen Sint-Eleutherius en Sint-Piatus. Terwijl ik het raam fotografeer, springt een wat oudere kloosterling mij op de rug: "Mevrouw, u mag hier niet fotograferen!" 

Ik schrik ervan, kan het me ergens voorstellen, en berg mijn camera op: 'Jammer, jammer, jammer!'

Hij vraagt me niet de foto te wissen. Een heel klein beetje burgerlijke ongehoorzaamheid kan wel, of niet? Toch maar niet doen? Niet op levendweb zetten!?

 

De zeventiende-eeuwse ovale vergaderzaal van de kanunniken, de Kapel van de Heilige Geest, is een magistrale ruimte; het licht dat via de eveneens ovale lichtkoepel binnenkomt, streelt mijn ogen. Mijn man gaat met zichzelf de uitdaging aan om de meest prettige plek om te staan op te zoeken. Als ik de door hem verkozen plek check, blijkt hij midden op een energielijn te staan. De energielijn - de Heilige-Geest-lijn - splijt de ovale zaal als het ware doormidden. 

In de zaal bevinden zich meerdere kostbare schilderijen en een wandtapijt uit het begin van de vijftiende eeuw. Gedurende drie eeuwen heeft dit kleurige tapijt in het koor van de kathedraal gehangen. Mariage (2014) vertelt dat gebeurtenissen uit de levens van de heilige Piatus en Eleutherius erin zijn opgenomen. Ergens jammer dat ik op dat moment nauwelijks kennis van die heiligenlevens heb. Het tapijt doet me denken aan het tapijt van Bayeux, al is dat een borduurwerk. Ik vraag me af of de stadsmuren en -torens van Tournai waarheidsgetrouw zijn afgebeeld.

 

In een derde ruimte staan een aantal adembenemende reliekschrijnen. Deze ruimte heeft, door al het goud en zilver, en door het licht dat schittert in het beschermende glas, een energie die me door de combinatie van fysieke warmte en innerlijke koude doet duizelen en licht misselijk maakt. Enkele schrijnen zou ik wel willen opmeten en bestuderen om te zien of ze versleutelingen bevatten van de energielijnen die door de kathedraal gaan. Tussen alle uitzonderlijke artefacten in bevindt zich een klein ivoren reliekkistje... de energie die van dit kistje in een groot ovaal afstraalt, weet de andere energie in de zaal weg te drukken; intens zachtaardig en hartverwarmend. Het gevoel dat door deze sfeer wordt teweeggebracht, kan ik nu nog in mijn handen waarnemen. Als ik het zo bekijk is het tonen van relieken eigenlijk een goede zaak. Ik betreur het dat ik niet heb opgeschreven van wie dit relikwie is; ik weet het niet meer. Mogelijk behoort het kistje tot de schat van de Merovingische koning Childerik I. Door een open deur kan ik een deel van de boekenkasten van de niet-toegankelijke bibliotheek zien. Wat zou ik daar graag struinen...

 

Boordevol indrukken is het tijd om wat te drinken: op naar 'Le Pinacle'. Gelukkig kunnen we een tafeltje op de energielijn van Catharina pakken. Het is er zo aangenaam, dat we er eigenlijk wel willen blijven zitten. In het restaurant loopt de Catharina-lijn natuurlijk ook verder naar achteren. Als ik het toilet heb bezocht, valt me hoog aan de muur een klein wit reliëf op. De subtiele versiering ligt absoluut zeker op de Catharina-lijn, en raakt me: een aap lijkt met twee wolven te redeneren. 

In de sjamanistische traditie is krachtdier Aap de beschermer van mensen. Het is de persoon die anderen waarschuwt. Mensen met krachtdier Wolf bezitten een individuele identiteit èn zijn tevens in staat om in een groep te leven. Ik denk dat Wolf-mensen hun energie meer besteden om aan zichzelf dan aan anderen te schaven.

Denk niet dat 'Le Pinacle' het enige bijzondere restaurant van Doornik/ Tournai is; energielijnen lopen eenvoudig door. Ergens heb ik het idee dat de Catharina-lijn een vrije, meanderende, energielijn is. Loopt ze richting de Toren van Sint-Joris?

 

Het zit erop. De basisgegevens betreffende de energielijnen van de kathedraal heb ik zo goed mogelijk verzameld. Of het voldoende is? Ik wil het eerst thuis uitwerken, dan zie ik wel verder; als ik nu nog meer verzamel, wordt het een teveel aan informatie. Wat zullen we de resterende tijd hier in Tournai eens gaan doen?