192 IK-KRAAI

SYNCHRONICITEIT

Thea-Warrior

 

Stap voor stap richting het einde van de lus vanuit Doornik naar Guatemala en Mexico. Er gebeurt nog veel begin 2004. Op de een of andere manier zijn de Reizen in de Andere Werelden belangrijk.

 

Op 18 februari drum ik in lokaal 017A van de NEBO voor studenten van het keuzevak 'Inleiding in de Sjamanistische Traditie'. In principe gaan ze allemaal op zoek naar hun Krachtdier. Een meisje kent haar Krachtdier al en wil dit Dier graag opnieuw bezoeken.

Voor mezelf heb ik geen specifieke vraag of intentie; ik wil zo mooi mogelijk drummen voor de studenten.

 

Als ik de Krachten van de Verschillende Richtingen aanroep, zie ik het volgende:

Oosten: een prachtige lotus van blauw kristal omgeven door twee groene, koesterende handen.

Zuiden: staand een zeer statige leraar Coyote.

Westen: Eerst een raven- of kraaienbek en enkele kraaien, dan drie kraaienkinderen in een nest die enorm tekeergaan: krassen. Dan komt er een grote Kraai aan om de kleintjes te voeden, althans zo lijkt het, maar dan pikt ze mij rechtsachter in mijn nek. Zo word ik: ik-Kraai/ -Raaf met de grootte van een mens.

Noorden: als ik-Kraai zie ik een enorm, prachtig rendier met een groot gewei. Het rendier staat voor een arrenslee vol met kleurige cadeautjes. Het rendier zoekt en eet mos tussen de sneeuw en trekt met rukjes aan de slee, samen komen ze als het ware mijn kant op. Ik kijk tegen de linkerkant van de slee aan, er zit een heel grote, rode strik tegenaan.

Boven: een ronde, witheet-uitstralende zon of is het een blauwwit-uitstralende ronde maan? Er is een verfomfaaide vredesduif, die naar beneden vliegt, tuimelt.

Beneden: een nest van dunne bruine takjes, het lijkt wat op een ooievaarsnest, althans rond gevlochten. Er zit een speelgoedeend in van hout. Het is een witte eend met een oranje snavel en hij heeft vier platte, oranje wielen. Ik verbaas me erover.

Midden: een zomertuin tegen de hoek van een huis aan, rechts zijn bomen. De grond is gewoon zand. Er staat een speelgoedkinderwiegje in van gevlochten spanen en met een roodwit ruitje als kapstof. Er komt een kind opzij uit het huis met voor zich een pop, die blijkbaar in het wiegje hoort. Ze is zeer enthousiast en praat tegen de pop: Mijn kind, mijn baby...

 

Ik voel me zelf heel sterk ik-Kraai, hetgeen me een beetje verbouwereerd als ik begin te drummen op 'krachtdier' voor de studenten op zoek naar hun krachtdier.

Dan drum ik voor God, dankbaar voor het feit dat God overal voor zorgt... en dat we (ik dus) in vertrouwen mogen (mag) leven.

Dan ga ik door de poort van de Vijfde tot Zevende Hemel, ik ben tegelijkertijd ik-Kraai alsook ik-Thea. Ik dwaal wat door het heelal en ontmoet de Aartsengel Michaël.

Hallo Broer, zegt hij. Ik vraag me af of ik Lucifer ben, ik denk het... Lucifer terug in de Hemel.

Dan drum ik lang voor degenen die (dood) op weg zijn naar God.

Omdat ik geen specifieke intentie heb, doe ik mijn ogen open, ik merk dat ik wat moe word van het drummen, ik heb nog heel wat minuten te gaan.

Individueel neem ik elke student in mijn aandacht op en drum specifiek voor hem of haar en voor God in hem of haar. Idem drum ik voor elke richting Oost, Zuid, West en Noord (waar ik zelf sta), voor Boven en Beneden en het Midden en voor God in elk van die richtingen. 

Dan sta ik opeens tussen vele, vele Engelen, opnieuw in de Vijfde tot Zevende Hemel: Ik hoor er weer bij!!! Ze hebben iets voor mij!

Ik kijk en kijk: het lijken wasberenhandjes...

Ik denk: Was je handen in onschuld.

Ik vraag God vergeving voor alle 'slechts' dat ik als mens heb gedaan en voor alle gebrek aan vertrouwen dat ik heb of heb gehad.

Dan is het tijd om te stoppen met drummen.

Op het laatste moment overvallen de Engelen me, ze roepen allemaal tegelijkertijd en door elkaar heen mij hun wensen toe: Een fijne vakantie, een goede vakantie, enz., enz... in Wenen!!

Verbouwereerd stop ik. Hoe kan dat nou? Ik heb niet verteld over dat ik naar Wenen ga...

Terwijl ik ga zitten besef ik nog steeds ik-Kraai te zijn.

 

De volgende dag - donderdag 19 februari 2004 - staat er in de krant - De Gelderlander - een prachtige foto van een (gestolen) beeld: een Kraaienvrouw... zó voel ik me!!! 

Het beeld 'Kraaivrouw' is gemaakt door kunstenaar Arild Veld en gestolen uit een voortuin in Nijmegen, vandaar het artikel. Een slechte daad van degene die het gedaan heeft, maar ik ben verrast door de synchroniciteit.