EEN DRUKTE VAN BELANG
Thea-Warrior
Na twee nachten in Palin is het alweer tijd om te gaan. De jonge vrouw Claudia schenkt me een kettinkje met een dolfijntje. Zo lief, ik kan er niet onderuit.
Dankbaar proberen we onder de Ceiba de vier resterende kaarsjes aan te steken. Het lukt niet; te veel wind. Dan krijg ik een stout idee: we gaan de kerk in en zetten daar de kaarsjes neer. Zo gezegd, zo gedaan: ik bedank de Ceiba. Hmm, eigenlijk vind ik de idee niet zo heel stout; ik ben ervan overtuigd dat de kerk een grotere openheid mag hebben naar het minder-materiële, zeker als bewaker en beheerder van zoveel schitterende krachtplekken.
In de kerk is veel kerstversiering aangebracht. Liefelijke, papieren engeltjes dragen boodschappen uit: in Amerika is het leven van de kerk blijkbaar nog steeds de missie. Kerkelijke leiders zullen echt overtuigd (geweest) zijn van het grotere waarheidsgehalte van hun eigen boodschap, maar het onderdrukken, verbieden en wegwerken van de oorspronkelijke spirituele beleving en rituelen heeft toch ook als doel gehad om het volk (destijds) zijn bestaande leiders af te nemen. Zoveel van waarde is met agressie in een hoek gedrukt en vernietigd, en dat terwijl de christenen eigenlijk een boodschap van vrede hebben willen brengen. Hoe groot kan het verschil tussen de idee en de daden zijn!? Onderzoek doen, bijeenbrengen, integratie... het zijn in deze bijna holle woorden.
We wandelen nog wat rond op de markt. De rijkdom van de Aarde is beslist aanwezig, en er wordt zelfs vuurwerk verkocht!
Tegen twaalven halen we onze tassen op uit ons pension en wachten daarna bepakt en bezakt op de kerktrappen - het is me gelukt telefonisch contact te leggen! - op de chauffeur van de shuttlebus, die ons naar Antigua zal brengen.
Eigenlijk wil ik heel graag in een reis afscheid nemen van de Ceiba, maar het is zo'n drukte van belang op de kerktrappen met schoenpoetsers (het lijkt of iedereen gepoetste schoenen wil hebben met Kerst, in een keurige rij wachten mensen op hun beurt) en het ophangen van felgekleurde slingers plastic vlaggetjes voor het kerstfeest, dat ik er niet toe kom.
Zou Hij dit gisteren geweten hebben?
Ergens voel ik me getroost dat ik gisteren in de reis heb gezegd: Eh, ik weet het niet.
In elk geval is het duidelijk dat ik me maar zeer moeilijk aan mijn eigen plan kan houden, de wereld om me heen kan mij beslist in de weg zitten en afleiden.
