177 DON JULIAN

Onder een afdak, in de richting van het Westen, hangt aan een paal een mooi vers:

 

     Donde hay fe, hay amor

     Donde hay amor, hay paz

     Y donde esta Dios

     No falta nada

 

     Waar geloof is, is liefde

     Waar liefde is, is vrede

     En waar God is

     Daar ontbreekt het aan niets

 

Don Julian legt uit dat het Westen de richting van het zwart is.

Dan vangt de heling aan. Hij pakt van elke kleur een kaarsje en houdt ze in de goede volgorde bij elkaar in zijn hand. Ik neem plaats op de stoel voor de heiligenafbeeldingen en hij bestrijkt mij aan alle kanten. Af en toe gaan de rillingen door me heen. Ik heb de neiging te gaan reizen in de Andere Wereld, maar volgens Don Julian dien ik naar een groot glas, een soort kelk, met water te kijken.

Er staan kaarsjes voor de kelk. Ik kijk erin maar zie niks bijzonders. Ondertussen gebruikt Don Julian de heiligenafbeeldingen als ondersteuning om de heiligen aan te roepen. Met name Santa Machon roept hij regelmatig aan. Wie is dat? Nooit van gehoord.

Ik voel me ondanks zijn sturing toch San Miguel, de Aartsengel in de Bovenwereld worden. Dan bestrijkt hij mij met een of andere vloeistof uit een spuitfles. Ik ruik alcohol. Rum? Er zit nog meer in... hij smeert het op mijn haar, mijn voorhoofd, mijn handen en in mijn nek... dan is het ritueel voorbij.

Bij Aad volgt hetzelfde ritueel, al lijkt het minder tijd in beslag te nemen.

 

Na de healing steekt Don Julian de kaarsjes aan en zet ze in de juiste windrichting in twee vierkanten (een kruis) op de vloer. Ik realiseer me dat ik in Nederland zoiets niet snel zou doen, maar het is wel heel passend. Eigenlijk verbrandt hij zo, tenminste zo lijkt het, onze 'negatieve energie'.

Als we zitten is hij blijkbaar moe, hij vraagt namelijk of ik een horloge heb. Ik reageer heel direct met: O je, het is bedtijd.

Hij reageert door iets te zeggen over 'die Hollandse vrouw'!

Het is kwart over acht, ik wil geld op de tafel, het altaar, leggen maar hoeveel? Zoveel hebben we niet gehaald vanmorgen... en morgen dienen we Hospedaje Napoles te betalen! Het worden 30 armzalige quetzales (zo'n drie Euro), maar ja, in Palin kun je daar heel veel mee doen. We maken nog twee foto's, elk met Don Julian, en dan nemen we afscheid.

 

We lopen nog even door het stadje, maar doodmoe gaan we snel naar ons bed. Als ik in slaap val, zie ik een prachtig beeld van Jezus, even later zie ik Maria, en dan ben ik weg.

 

In 2003, weer terug thuis in Nederland, probeer ik uit te zoeken wat 'Santa Machon' inhoudt, maar ik kom - niet verder dan dat het Spaanse machón 'pijler' betekent.

Nu in februari 2021 zoek ik opnieuw op het wereldwijde web naar Santa Machon: geen nieuwe uitkomst. Ondertussen heb ik het boek 'De Maya-profetieën - Het verhaal achter de film The Year Zero' - van Wiek Lenssen erbij gepakt. In oktober 2003 voorafgaand aan de reis naar Guatemala, heb ik dit boek gelezen. Ik begin het opnieuw te lezen, want ik ben benieuwd of er iets in staat over de bestofte stenen onder het altaar van Don Julian. Ergens heb ik over die stenen gelezen, waarschijnlijk in een van de door Don Julian aangeraden boeken van Norbert Muigg, want deze heb ik in 2004 in Wenen aangeschaft.

Al bladerend kan ik in 'De Maya-profetieën' geen tekst over de stenen vinden. Maar wat ik wel vind is Santa Mahon! Ik heb het gewoon verkeerd geschreven, immers teveel zoals de naam wordt uitgesproken! En al heb ik er nooit van gehoord, ik heb er dus wel (te weinig bewust) over gelezen. Het wereldwijde web ontsluit geen Santa Mahon of een vertaling van de naam naar een heilige die mij bekend is.

 

Het is Wiek Lenssen die Don Julian interviewt, als de laatste zegt: 'Ik werk met God, ik werk met de heiligen, Sint Michaël, Santiago, Santa Mahon, met het Hart van de Hemel en het Hart van de Aarde, de vier windrichtingen, de vier krachten, en ik werk veel met het heilige Maya-kruis.'

Twee alinea's verder staan enkele zinnen die me boeien: 'Ik kan met de kachul, de duivel praten. Ik ben niet bang voor hem, ik kan met hem praten want God gaf me de kracht om hem te weerstaan. En we praten als vrienden. Toen ik begon te werken, wilde hij mij lastigvallen, maar ik vertelde hem, stop mijn vriend dit is niet je altaar, ga ergens anders heen. Er bestaat geen verleiding voor mij hier.'

 

Don Julian vertelt dat hij werkt met het weer, meer specifiek met de mist 'Santa Neblina'. Volgens Wiek Lenssen geeft Don Julian een volkomen spirituele uitleg over welke heilige krachten zich allemaal met het weer kunnen bemoeien. Het komt neer op een meteorologisch proces: 'Sint Michaël is de kapitein, de commandant. Santa Mahon is de lucht. Hij is de motor van de heilige mist, hij is degene die de wolken duwt. Hij gaat naar de lagune (Wiek Lenssen denkt dat Don Julian hier de zee of oceaan bedoelt), die bewaakt wordt door San Rafaël en daar wordt door San Benito de mist gevangen. Santa Mahon duwt de heilige nevel en wanneer Sint Michaël het bevel geeft om te stoppen, dan stoppen ze en dan beginnen ze daar het water te gooien. Dus dat is de kracht van de mist en ik werk met de krachten die de mist sturen.'

 

Bij het interview is nog een man aanwezig: Juan, die zorgt voor de geluidsopnamen. Hij vraagt Don Julian of deze vindt dat het klimaat veranderd is. Don Julian antwoordt: 'Ja, er verstrijkt steeds meer tijd met minder water. Er zit zoveel in de heilige aarde, er zijn teveel chemicaliën, die vervuilen de heilige wolken ook. En wij, op Aarde, we verbranden teveel dingen. En we doen onrechtvaardige dingen tegenover God.'

'En nu vraagt u om regen?'

'Ja, want wat doen we als het niet regent? Als het niet regent, wat gaan we dan eten? We kunnen zoveel velden schoonmaken als we willen en beplanten, maar als het niet regent dan gaan we niets eten.'

 

Als ik nu in 2021 dit interview teruglees, denk ik: 'Oef, misschien is er te veel gebeden voor regen. Zijn er te veel rituelen gedaan. Op dit moment zijn orkanen, enorme regen- en hagelbuien, overstromingen en landverschuivingen aan de orde van de dag. O, wij-mensen hebben bijgedragen aan de klimaatverandering, maar misschien zitten we nu (met de ijstijden in gedachte zijn het normale veranderingen) gewoon in een nattere periode. Maar ja, als alles onder water staat, en als de oceanen vervuild zijn... wat gaan we dan straks eten?'

 

O, en dan nog die kwestie van het geld. Wat een puinzooi. Als we op het vliegveld van Guatemala aankomen, zijn de grenswisselkantoren en banken dicht. Pas in Palin kunnen we euro's omwisselen. Reischeques zijn zinloos, want het is geen echte bank. We moeten cash euro's aanleveren, maar zoveel cashgeld hebben we niet meegenomen! Ook al hebben we bewust nauwelijks geld uitgegeven aan eten of iets anders, de ping-ping is feitelijk op.

Morgenmiddag - dinsdag 23 december 2003 na twaalven - komt een shuttlebus ons ophalen om ons naar Antigua te brengen waar we beginnen aan de geboekte rondreis langs de Mayamarkten. Natuurlijk kosten helingen geld, maar als Don Julian vraagt of we een heling willen, realiseer ik me dat totaal niet!