159 DRUMMEN ALS EEN INDIAANSE SJAMAAN

REIZEN IN DE ANDERE WERELDEN

Thea-Warrior

Waar begint het? Gewoon in Nijmegen, in de NEBO aan de Sionsweg, want daar heb ik enkele reizen in de Andere Werelden gemaakt, die me naar Midden-Amerika hebben geleid.

Wat de te besteden tijd betreft van dit uitstapje richting Guatemala? Na enkele dagen geklungel omdat ik het 'even snel' wil doen, besef ik dat ik het ga zien; als ik het maar met liefde doe. Ik kom vanzelf bij de gebeurtenissen rond het Meer van Atitlan, het heilig meer van de Maya's, en ik kom vanzelf terug bij de profetenkrans in de Cathédrale Notre-Dame de Tournai.

Sommigen weten reeds dat ik een dienstverband heb gehad als docent bij - wat nu heet - de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen. Vijfendertig jaar heb ik in het hoger onderwijs gewerkt. Van 1996 tot 2005 werk ik als docent en schrijf ik curricula-inhoud bij de opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening (SPH), welke dan is gevestigd in het gebouw van een voormalig kleinseminarie: de NEBO. Meerdere jaren drum ik daar voor studenten en collega's, zodat zij in de Beneden-, Midden- of Bovenwereld kunnen reizen, hun krachtdier(-en), kabouters, elfen, overledenen, mythische dieren of engelen, enzovoort kunnen ontmoeten en hun reisvragen beantwoord kunnen zien.

Wat het gebouw van de NEBO betreft: tussen 1926 en 1928 heeft de Congregatie van de Redemptoristen - van de Allerheiligste Verlosser - in Nijmegen een klooster met studiehuis en seminarie gebouwd. 

Tussen het studiehuis aan de zuidkant en het gebouw voor het seminarie aan de noordkant is een, voor parochianen toegankelijke, prachtige kerk ingevoegd. De kerk is gewijd aan de heilige Gerardus Majella.

De hoofdingang van de kerk is aan de oostkant, ietsje naar het noorden en het hoofdaltaar aan de westkant, ietsje naar het zuiden; het gebouw is niet echt oost-west georiënteerd.

Achter de kerk loop het gebouw gewoon door, daar is de kerkhoogte verdeeld over twee verdiepingen. Op de tweede verdieping bevindt zich de kapel voor de kloosterlingen, met het altaar aan de oostkant. Het gebouw loopt nog verder door richting het westen en vervolgens is een derde verdieping toegevoegd waar zich een grote, vierkante, kapel met koepel bevindt: de kapel voor de seminaristen. 

Vanwege het teruglopend aantal seminaristen wordt het kleinseminarie in 1970 gesloten. Verschillende opleidingen vestigen zich in de loop der jaren rond de noordelijke binnentuin van het klooster. Als de SPH-opleiding in het gebouw is gevestigd, wordt in de grote, vierkante kapel de schoolbibliotheek ondergebracht. Daaronder wordt de voormalige kloosterbibliotheek ingericht als studieruimte, en daaronder op de begane grond - in de ruimte van de voormalige seminariekeuken - komt een lokaal: lokaal 017A. In principe drum ik de eerste en derde dinsdag van de maand, vakanties uitgezonderd, 's avonds om 19.00 uur in dit vrij armoedige lokaal. Als een beschermende deken liggen de drie religieuze ruimten achter en over me heen: net het schild van een gordeldier. In het studiejaar 2004 - 2005 verlaat de opleiding SPH de NEBO, en ga ik mee naar het nieuwe gebouw van de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen aan de Kapittelweg 33 in Nijmegen. Drummen doe ik dan nog een aantal jaren thuis op zolder, maar in een gewone buurt en met kleine buurkinderen is dat minder geschikt.

Door kerk, kloosterkapel en seminariekapel loopt een brede energielijn. Deze lijn komt aan de oostkant van het terrein van Museumpark Heilig Land Stichting Orientalis.

Via de toegangsdeur van de campanile gaat de energielijn de kerk in. Daar gaat de lijn schuin door het schip naar het hoofdaltaar en verder naar het westen via de sacristie onder de paterskapel (waar de lijn ook te traceren is) en dan door 017A. Via de twee noordelijk gelegen ramen van 017A gaat de energielijn verder richting west.

Drummen op deze energielijn voelt prettig aan, dus logisch dat ik daarvoor kies als ik ga drummen. Vanaf dag een dat ik mijn drum in mijn linkerhand vasthoudt, voelt het alsof ik het mijn hele leven al gedaan heb; ik weet hoe het moet, en zelfs de twintig minuten lijken ingebakken te zijn.

Het NEBO-gebouw kijkt uit richting het dorp van de Heilig-Landstichting. In het begin van de twintigste eeuw is daar een enorme Heilig-Hartkerk geambieerd. Die kerk is er niet gekomen, maar de NEBO-lijn komt wel van de betreffende plek. Noordelijk van de niet gebouwde Heilig-Hartkerk staat de schitterende Cenakelkerk. Door die kerk en de lange gangen van de belendende gebouwen loopt een krachtige energielijn van noord naar zuid. De Cenakel-lijn kruist de NEBO-lijn op het terrein van het Museumpark Heilig Land Stichting Orientalis en vormt daar een bijzondere krachtplek.

Als ik drum, raad ik de aanwezige reizigers van tevoren aan om achteraf notities te maken van hun ervaringen in de Andere Werelden en tevens dat het de bedoeling is dat ze met verkregen suggesties en tips iets doen; anders kunnen ze zich de moeite van het reizen beter besparen. Alvorens ik zo'n twintig minuten in een gezond hartritme drum, creëer ik 'een heilige ruimte'. Dit doe ik door het aanroepen van mijn krachtdieren in de Vier Windrichtingen - meestal Adelaar, Coyote, Beer en Eland - en van de Krachten van Boven - God en de Engelen, of Aartsengel Michaël - en van Beneden - Moeder Aarde - èn die van het Midden - Great Spirit - en hen te vragen ons - de reizigers - te beschermen, begeleiden en ondersteunen op onze Reizen in de Andere Werelden. 

Het begin van een reis start - in gedachten - bij een levende boom, en de afspraak geldt dat als ik het eindsignaal sla - een roffel van drie slagen - dat dan eenieder die reist afscheid neemt van wie of wat hij of zij heeft ontmoet, zo mogelijk bedankt en terugkomt bij de boom, en vandaar weer terug in de gewone wereld.

Best prettig dat ik mijn eigen adviezen opgevolgd heb; nu kan ik tenminste op mijn eigen aantekeningen teruggrijpen. Zo ook de aantekeningen van dinsdag 5 februari 2002 als ik voor mijn reis als reisvraag formuleer: Wat heeft de Celba-boom uit de film ' The Year Zero' mij te vertellen?