ELLENDE EN SCHOONHEID
Thea-Warrior
Tijd om wat afstand te nemen. Samen met mijn echtgenoot kies ik de 'Bokkenrijdersroute': een heerlijke - frisse - wandeling naar Herzogenrath. De burcht van de graaf van Saffenberg staat fier op zijn heuvel en het water van de Worm bruist.
Het standbeeld van de Bokkenrijder in het stadje gedenkt armoe, standsverschillen, roofovervallen, martelingen en veroordelingen.
Volgens bij de haard gefluisterde verhalen zijn Bokkenrijders geesten, die een pact met de duivel hebben gesloten en 's nachts op bokken door de lucht rijden. Dievenbenden bedienen zich in de 18e eeuw van dit volksgeloof om de bevolking angst aan te jagen. Dat deze benden in het echt ook bedreigend zijn, blijkt wel uit de kleine raampjes met tralies aan de zuidkant van de hoeve van Rolduc. Er is nog meer over te vertellen, maar dat ga ik even laten. Mooi vind ik wel dat onderliggend bewust verzet heeft bestaan tegen het verschil arm en rijk.
Wat verderop houden de gebouwen van de domaniale mijn de herinnering aan het zware ondergrondse leven van de Limburgse mijnwerkers levendig. Over de ruggen van velen is het zwarte goud omhooggebracht. Alles voor een warme rug in de winter en een warme maaltijd op tafel.
Ik genieten van de lucht met zeilende wolken en de maretakken of heksenbezems in de bomen. Bij de Baalsbruggermolen zie ik Ailbertus d'Antoing als het ware struinen om de juiste plek te bepalen om de molen voor zijn kloostergemeenschap te bouwen. Het oorspronkelijke Land van Rode is een intrigerend land. Waarom word ik zo gelukkig op de Berenbosweg?
Even later sta ik op het Kanunnik Kruyderpad bij een wit Mariakapelletje. Een bankje nodigt uit om te rusten. Aan de noordzijde op de lange lindelaan - de toegang naar de abdij - loopt een energielijn. Deze lijn gaat door het beeld van 'Maria Immaculata' in de hoofdpoort, door het beeld met Ailbertus d'Antoing in de binnentuin voor, door de hoofdtoegang van de kerk en dan schuin door het schip naar het ontmoetingspunten de crypte.
De frisse buitenlucht heeft de opwinding in mijn lijf, in mijn geest, wat gekalmeerd. Voordat ik naar binnen ga, fotografeer ik de magistrale zonnewijzer op de watertoren van de abdij. Van het wereldwijde web weet ik dat er drie zonnewijzers zijn. Zou 'de verdwaalde' over de energielijnen vertellen?
Als de kilometers erop zitten, is het tijd voor een diner in 'De Kanunnik'. Zeer smakelijk, maar daarna kan ik geen pap meer zeggen; ben bijna duizelig van moeheid en alle indrukken. Morgen uitchecken! Ik neem me voor op tijd op te staan om foto's van de zonnewijzers te maken en natuurlijk om de energielijnen aan de buitenzijde van de crypte inventariseren.
