76 AILBERTUS D'ANTOING - DEEL 3

EEN HOOGGEVOELIGE STICHTER

Thea-Warrior

 

Behalve muzikaliteit bezit Ailbertus natuurlijk andere eigenschappen. Hij is zeker hooggevoelig. In zijn levensverhaal zijn meerdere momenten aan te wijzen die deze veronderstelling staven.

Te beginnen met de visioenen. Wat maakt dat hij daarin zo sterk gelooft dat hij huis en haard verlaat en concreet op pad gaat? Heeft hij kennis gehad van energielijnen? Heeft iemand in Tournai hem daarover onderwezen? Was het 'geheime' kennis?

In de vrije kunsten was Ailbertus, volgens de annalist, de beste leraar (Heidbüchel & Kramer, 1990). Ook in de alchemie?

 

Hoe dan ook, met broers Thyemo en Walger reist Ailbertus vanuit Tournai richting het noordoosten. Over welke wegen? Hoe komen ze aan eten? Waar hebben ze overnacht? Vanaf Tournai loopt via Tongeren, Maastricht, Valkenburg, Heerlen, Kerkrade, 's-Hertogenrade en Jülich een oud-Romeinse weg naar Keulen. Voor een groot deel valt deze weg samen met een energielijn. Van nature lijken mensen graag over energielijnen te lopen. Wandelt ons drietal hier? Over deze weg? Bewust?

 

Genoemde weg loopt in de gewenste richting: het land tussen Maas en Rijn. In zijn dromen heeft Ailbertus daar de plek gezien waar hij een kapel zou moeten oprichten. Hebben ze geld gehad? Thyemo en Walger bezitten mogelijk wel wat familiekapitaal. Als priester is Ailbertus herkenbaar aan zijn kledij en omdat ze alledrie van adel zijn, hebben ze toegang tot behuizingen van andere edelen. Over het algemeen zullen ze hartelijk welkom zijn geheten. Een heel basaal principe van 'ons kent ons' en 'samen sterk'. Tot kloosters kunnen ze zich eveneens wenden, want in de middeleeuwen is het gastrecht voor kloosters een heilige verplichting. Als monniken de enigszins erudiete Ailbertus hebben gesproken en gehoord - vergeet niet dat hij volgens mij goed kan zingen! - neem ik aan dat voedsel en onderdak geen probleem meer vormen.

 

Via de Oude Brug over de Maas, de Sint-Servaasbrug in Maastricht, komt het drietal in 1104 in het Land van Rode aan. In 's-Hertogenrade, het huidige Herzogenrath, wendt Ailbertus zich tot graaf Adalbert van Saffenberg die op dat moment schijnbaar toevallig aanwezig is in zijn kasteel op de steile heuvel hoog boven de rivier de Worm. Volgens het wereldwijde web komt de familie van Saffenberg uit Mayschoss in het Ahrdal; daar staat het voorvaderlijk slot Saffenburg. Graaf Hermann IV von Saffenberg-Nörvenich (1027-1091) is de vader van Adalbertus. Scholtes (1987) vertelt dat deze Herman(n) in 1060 het 'Castrum Rodensus' in het Land van Rode heeft gebouwd. 

 

Ailbertus vertelt de graaf waarom hij rondzwerft en vraagt hem verlof om in diens gebied de plek te zoeken die God hem in zijn dromen getoond heeft. Na verkregen toestemming dwaalt hij ten westen van de grafelijke burcht langs de beken in de valleien en door de bossen die daar de heuvels bedekken. Op zeker ogenblik ontwaart hij een open vlakte waar nooit iemand woonde en waarvan hij het uiterlijk herkent. 

In dat ronddwalen èn vinden komt zijn hooggevoeligheid tot uiting; Ailbertus dwaalt geïnspireerd rond in het Land van Rode (daar waar gerooid is) en weet de enig juiste plek te vinden. Dat het de gezochte plek is, heeft niks te maken met het feit dat er hout, water met vis en bouwland in overvloed aanwezig is, nee... het heeft alles te maken met het unieke energielijnenpatroon ter plekke.

 

Hoe zeker Ailbertus is, blijkt wel uit het feit dat hij zich niet van de wijs laat brengen door de weerstand die graaf Adalbert vervolgens biedt. De graaf vindt de ligging van de plek minder geschikt en verzoekt een plek verderop te kiezen. Op zich is dit verzoek van de graaf niet vreemd, want de plaats waar Ailbertus zijn kluis wil bouwen ligt inderdaad erg dicht bij de tol van de rivier de Worm, en de burcht ligt ook tamelijk dichtbij. Rumoer vanaf de burcht zou inderdaad verstorend kunnen werken op de rust in de kluis. Ailbertus is echter standvastig, want dit is de plek die hem in zijn visioenen is getoond. Het is niet voor niets dat hij zich, volgens de Annalist, op deze plek met zijn hele lichaam op de grond heeft uitgestrekt, waarop hij en zijn broers als een onderaards gerinkel het geluid van klokjes hebben gehoord. 

 

Graaf Adalbert zwicht en schenkt Ailbertus de zozeer gewenste plek.