49 CHARLOTTE IN DE STEVENSKERK

ZUIVERE LIEFDE

Thea-Warrior

Aan de oostkant van de Stevenskerk gaat energielijn Charlotte in het midden van de kooromgang naar binnen. Vervolgens glijdt ze door het oude priesterkoor naar het westen, ietwat schuin richting het zuiden.

Op haar weg treft ze de graftombe van Catharina van Bourbon, de kansel in de viering en op grote hoogte een illustere kat. Aan de zuidkant van het grote orgel komt ze bij de westkant van kerk en toren aan en verlaat ze het gebouw door de deur van de traptoren, die bij de kerktoren hoort.

Nu blijk ik geen duidelijke eigen foto te bezitten van het praalgraf van Catharina. Met de huidige coronacrisis ga ik het doen met de foto's die ik heb en kan vinden op het web.

Sta ik daar - blij te wezen - op 21 juli 2015 midden op energielijn Charlotte. Ik weet daar beslist dat ik op een energielijn sta, maar dat deze lijn 'Charlotte' is... dat weet ik nog niet. Met een fototoestel maak ik een selfie, de camera staat op het praalgraf van Catharina. Het orgel dat hier pronkt, staat niet op de energielijn. Misschien een heel klein puntje.

In mijn handen het routeboekje van de Walk of Wisdom, een 136 kilometer lang pelgrimspad rond Nijmegen. Even een verhaal binnen een verhaal: op 21 juni 2015 wordt in de Stevenskerk de officiële opening gevierd van de Walk of Wisdom. Ik ben bij de feestelijkheden aanwezig en weet maar één ding: ik wil dat pad lopen. Nu bestaat er een klein praktisch probleem. Sommige deelnemers lopen de route in drie dagen met twee overnachtingen, maar ik kan maximaal 10 tot 12 kilometer per dag lopen. Daarna zijn mijn zeer flexibele enkels zo vermoeid dat ik ga zwikken. Noodzakelijkerwijs loop ik mijn leven lang reeds héél bewust in het hier en nu: steeds inschattend waar kan ik mijn voet(-en) veilig neerzetten? Ik hoef me geen illusies te maken dat langs de route overnachtingsadressen wachten aan het eind van mijn dagelijkse wandelafstand. Wat te doen? Onder een struik overnachten?

Terwijl de wens het pelgrimspad te wandelen zich steeds nadrukkelijker in mijn hoofd manifesteert, meldt mijn jongste zus zich: "Kan mijn jongste dochter in juli een paar dagen bij jou logeren?"

Zeker wel, verheugd realiseer ik me dat in het betreffende weekend de Zomerfeesten beginnen. Dan is er van alles te doen. Ik bestudeer het programma en geef ons op voor de Kindervierdaagse.

Zo wandel ik met mijn jongste nichtje in een lange rij ouders, grootouders, peuters en basisschoolkinderen drie dagen door het centrum van Nijmegen. Wat een mildheid; drie dagen lopen is óók de Kindervierdaagse uitlopen. Mijn enkels kunnen drie, vier, vijf kilometer per dag - met pauze - en daarna wat slenteren in het centrum of uitrusten in een bioscoop prima verdragen.

Op dinsdag, de eerste wandeldag van de gewone geweldige Nijmeegse Vierdaagse, is het nichtje weer naar huis. Door de vakantiespreiding in Nederland is haar regio nog niet aan zomervakantie toe. Met toestemming van school mocht ze bij uitzondering op maandag meedoen. Een beetje somber zit ik thuis. Wat te doen?

Mijn wandelwens neemt een enigszins obsessieve vorm aan; het wandelen doet mijn conditie goed. De stad gonst van de wandelaars, de Vierdaagse is véél te hoog gegrepen, maar die Walk of Wisdom?

Tegen beter weten in ga ik deze 21e juli 2015 naar de Stevenskerk en koop daar het startpakket van de Walk of Wisdom: nummer 131. Een mooi nummer... een-drie-een.

Openlijk bespreek ik mijn wandelbeperking: "Hoe zou ik het kunnen doen?"

De vrouw achter de tafel kijkt me wat benauwd aan: "U kunt er gerust een jaar over doen!"

Ik moet lachen, een jaar lopen... maar hoe dan? Ik denk aan overnachten in een tentje, maar waar dan? En aan het vele dagen inschakelen van mijn echtgenoot. Hij zou me zeker een keer of veertien met de auto ergens op de route moeten brengen en wat later weer ophalen. Ik geloof niet dat hij daarop zit te wachten. Openbaar vervoer mankeert in deze ook. Taxi's?

Een beetje melig besluit ik om het begin van 'mijn wijze wandeling' op een foto vast te leggen. En dan... volgens mij sta ik daar op het priesterkoor zo ernstig te stralen omdat er een lumineus idee in me postvat: 'Morgen fiets ik naar de Stevenskerk (net als vandaag) zet mijn fiets vast (net als nu) wandel vijf kilometer heen - niet teveel de eerste dag - draai me om, wandel dezelfde kilometers terug en... spring weer op de fiets terug naar huis. En op de tweede dag fiets ik naar het wandel-eindpunt van de eerste dag, zet mijn fiets ergens goed aan vast en loop weer 5 of 6 kilometer heen... en dan weer terug naar de fiets. Moet ik wel goede wandel-eindpunten kiezen voor de fiets.'

En zo geschiedt het. In mijn eentje - ik wandel langzaam, ben zéér geschikt voor de Kindervierdaagse - wandel ik gedurende 31 dagen in juli of augustus de héle Walk of Wisdom. Feitelijk dus twee keer. Wie had dat gedacht? Thea die 272 kilometer wandelt en niet een keer struikelt.

Fietsen kan ik goed, er zijn dagen bij dat ik meer dan twee uur moet fietsen om bij het wandel-eindpunt van de vorige dag aan te komen. Hoe dan ook zó weef ik de 31 blaadjes van de Bloem der Liefde: heenfietsen, een boogje wandelen, terugfietsen. De Bloem der Liefde? Jawel, op 22 juli krijg ik namelijk in het Valkhofpark een intensief ritueel aangereikt, misschien vertel ik dat nog een keer.

Terug naar Catharina van Bourbon. Erg oud (1440 - 1469) is deze adellijke vrouw niet geworden. Zou ze de 29 jaar gehaald hebben? Wordt er speciaal voor haar een grafkelder in de Stevenskerk aangelegd? Hoe dan ook, haar grafkist bevindt zich in een eigen grafkelder onder het priesterkoor. Later heeft haar zoon er een graftombe bovenop laten plaatsen. De tombe staat op energielijn Charlotte. Oorspronkelijk stond de tombe iets meer naar het westen, maar voor het grootste deel nog steeds op energielijn Charlotte. Volgens mij hebben ze het destijds in de middeleeuwen geweten... ze wisten het, ze wisten waar de energielijnen liepen.

De hoge Franse adel wist zeker van het bestaan van energielijnen. Onze Catharina van Bourbon stamt af van een jongere zoon van koning Lodewijk IX, bijgenaamd 'de Heilige'. Voor zijn christelijke relikwieën (de echte doornenkroon van Jezus, een houtsplinter van het Heilig Kruis, de Heilige Lans, een fragment van het Heilig Bloed, enz.) liet hij in Parijs de Sainte-Chapelle bouwen. Hoe goedgelovig kun je zijn?

Maar... dáár in die hofkapel die in 1248 ingewijd werd, dáár kruisen energielijnen zich... het is een krachtplek alsof er een bom explodeert. Al die relikwieën, of ze nu echt of onecht zijn, worden over het algemeen op bijzondere krachtplekken ondergebracht. Wat mij betreft gaat het dan ook meer om de energielijnen en hun kwaliteiten dan over de specifieke relikwieën, hoewel ik de laatsten energetisch niet wil onderschatten.

Verder over Catharina van Bourbon: in 1463 trouwt ze met Adolf van Egmond en als hij in 1465 zijn vader Arnold van Egmont opvolgt als hertog van Gelre wordt zij hertogin. Adolf kan zijn vader opvolgen omdat hij hem met steun van de Bourgondische hertog Filips de Goede gevangen zet in Grave. Vanwege zijn laakbare gedrag wordt Adolf door paus Paulus II geëxcommuniceerd.

Ha, nu begrijp ik nog ietsje beter op welke manier de lelijke rol van Moeye, de tante van Mariken, in het wagenspel (ca. 1475) van Mariken van Nieumeghen is vormgegeven, immers Moeye was vóór Adolf terwijl de paus tegen hem was.

Catharina en Adolf krijgen twee kinderen, Filippa en Karel. Als haar zoontje Karel anderhalf is, sterft zij. Met medeweten van haar echtgenoot stelt Catharina in haar testament een som geld beschikbaar om in Nijmegen de parochiekerk van Sint-Stephanus te verheffen tot kapittelkerk. Haar intentie wordt vlot werkelijkheid, want in 1475 is het Nijmeegse kapittel een feit. Rond dezelfde tijd wordt de kleine Karel, na wat oorlogsgevechten, meegenomen naar het Bourgondische hof en weer schermutselingen later gaat hij zelfs naar het Franse hof. Hm, zou de som geld in het testament van zijn vrouw Catharina ook een vorm van boetedoening voor Adolf geweest zijn?

In 1512 eert Karel van Egmond, intussen hertog van Gelre, zijn moeder met een praalgraf in de Stevenskerk. Dagelijks bidden de kanunniken op het priesterkoor voor Catharina van Bourbon. Omdat de tombe er staat, zullen ze niet gauw vergeten om voor haar zieleheil te bidden.

Dat vind ik zó geweldig, ik bedoel dat destijds heel integer de overtuiging heerste dat mensen hier op Aarde invloed hebben op wat er aan de andere kant - na de dood - geschiedt; zoveel dagen minder in het vagevuur, zoveel niveaus dichter bij God hoog in de hemel, enz. Hihi, invloed van energie op energie, ze geloofden het toch maar mooi. Ik geloof er ook in, in de invloed van energie op energie bedoel ik.

Terwijl ik het praalgraf koester in verband met al deze gedachten en gebeurtenissen eromheen, vind ik de tombe zelf een beetje wanstaltig. Rondom zitten prachtige koperen platen en bovenop een grote plaat. Ze zijn gegraveerd door ene Willem Loemansz uit Keulen. Van de afbeelding op het topdeksel bezit ik een leren boekenlegger, mooi goudbedrukt. Waarschijnlijk bestond de tombe eerst hoofdzakelijk uit de koperen platen. Pas in 1536 voegt zoon Karel een enorme voet en deksel van blauwe Namense steen aan het praalgraf toe.

Lemmens en Soentgerath (in Peterse e.a., 2017) stellen dat bij de platen rondom de kist de onderrand en voeten van pleuranten en apostelen afgesneden lijken te zijn.

Ach ja, het kan verkeren in het leven. Wilde Karel met de Namense steen zijn hoge Frans-adellijke afkomst benadrukken? Of was het gewoon de nieuwe mode? Misschien was de afmeting van de tombe wat te klein in verhouding tot de grote kerk? In mijn hoofd ziet de oorspronkelijke 'koperen kist' er fantastisch uit. Hoop toch dat de tombe in haar huidige vorm nog lang mag voortbestaan.

Sinds de restauratie na de Tweede Wereldoorlog komt energielijn Charlotte stromend door de kerk op haar weg naar het westen de eikenhouten kansel tegen, een meesterwerk uit 1640 van schrijnwerker Joost Jacobs uit Amsterdam. Eerder stond op deze plek de herenbank, tevens een ontwerp van zijn hand. Vanaf 1644 konden de leden van het stadsbestuur in deze bank plaatsnemen. Elke persoon, die daar tijdens de dienst zat of er nu staat om een preek of verhaal te houden, krijgt een scheut Zuivere Liefde - de kwaliteit van energielijn Charlotte - mee. Zou iemand haar invloed bewust ervaren bewust opgemerkt hebben?

Iets verder staat hoog op Charlotte's pad, net boven een knopkapiteel van een pilaar, een illustere kat naar beneden te kijken en het gewoel onder zich in ogenschouw te nemen. Het verhaal gaat dat tijdens de restauratie van de kerk na de Tweede Wereldoorlog steenhouwers deze kat daar, als eerbetoon aan overleden zwerfkatten, geplaatst hebben. De ruïnes rond en van de Stevenskerk waren namelijk een geliefd oord voor zwerfkatten, die zich er sterk vermenigvuldigden. Op een gegeven moment voelde de gemeente Nijmegen de noodzaak in te grijpen: de katten worden gevangen en gedood. De Geest van Kat - hun magie - wordt met deze illustere kat mooi geëerd.

In de kerk neemt Charlotte nog een smalle baan van de Zuiderkapel mee alvorens zij aan de westkant de Stevenskerk verlaat via de deur van de traptoren naast de kerktoren. De deur zit wat hoger en dus is er een buitentrap. Deze trap is heden ten dage aan de noordkant op te gaan. Op de plattegrond die ik tot nu toe gebruik is de opgang aan de zuidkant. Geloof me, ik heb de hele westkant van de Stevenskerk meerdere malen met een centimeter opgemeten om te bepalen wat de verhoudingen tussen muurvlakken en energielijnen precies zijn. Bij de huidige stand van zaken presenteer ik naar eer en geweten de door mij gevonden feiten.